ผมว่าหลายคนแยกไม่ออกว่าอันไหนค้าน อันไหนไม่ค้าน

ถึงยกตัวอย่างเรือดำน้ำไง เห็นด้วย ไม่ได้ค้านถ้าจะซื้อ แต่ไม่เอาเรื่องหัวคิว ค่าคอม หรือรุ่นที่ซื้อ หรือเรื่องราคา

บ้านเราหลายคนถึงยังงมโข่งเป็นได้แค่เบี้ย เพราะมันคิดได้แค่วนับสนับสนุนสุดๆไปเลย หรือค้านไปเลย ใครตินิดหน่อย=ค้าน =แกอยู่คนละพวกกับฉัน

วิธีบริหารหมาแมว และกม.ที่จะออกมารองรับ อย่างที่บอกยังไม่เห็นหน้าตาชัดๆ จะโกงไม่โกง จะมีกลไกสำหรับตรวจสอบยังไง อันนี้อีกเรื่อง

แต่วิธีคิดมันเห็นกันแล้ว เพราะก็ประกาศออกข่าวมาแล้ว
จะเก็บเงินเข้าส่วนกลาง ท้องถิ่นรับคำสั่งส่วนกลาง ท้องถิ่นได้ค่าปรับ ซึ่งมันเป็นวิธีคิดแบบข้าราชการ รวมศูนย์อำนาจไว้ที่ส่วนกลาง

คำถามง่ายๆ ทำไมรัฐไม่คิดแบบบูรณาการให้ปชช.มีส่วนร่วมในการบริหาร ให้เกิดการกระจมยอำนาจ ซึ่งดีกว่า มีประสิทธิภาพกว่า สะดวกกว่า ตรวจสอบง่ายกว่า

รู้ไหม ? กม.ค่าปรับทิ้งสุนัข เอาสุนัขไปปล่อย, กม.ความสะอาดบ้านเมือง ปรับ 500 คนแจ้งได้เงินรางวัลด้วย ฯลฯ พวกนี้มีอยู่แล้ว และแต่ละท้องที่เขาก็มีการบริหารจัดการของเขา ตามบริบทของชุมชนของเขา หมาแมวบนดอย กับหมาแมวในเมือง มันคนละอย่างนะ แต่ละท้องที่เขาก็ออกกม.เทศบัญญัติมาจัดการปัญหากันได้อยู่แล้ว ถ้ารบ.จะทำ แค่ออกกม.มารับรอง วางแนวทางให้ก็ได้ แต่ไม่ทำไง