ไม่แน่ใจมาตอบทันมั้ย

ว่าอาการนี้คล้ายจะเป็น mid-life crisis
ความรู้สึกความสนุกในการใช้ชีวิตลดลง
ไม่มีเรื่องใหม่ๆเข้ามา ความตื่นเต้นลดลง
สิ่งที่ยังยึดไว้ตอนนี้คือการดูลูก
แต่จะมีช่วงที่ลูกโตจนไม่ต้องพึ่งเรามาก (empty nest syndrome)
ทำให้เกิดความรู้สึกเศร้าต่อชีวิต
เพื่อนกินเที่ยวลดลง การสังสรรค์เพื่อตัวเองลดลง
มีความรู้สึกชีวิตก็เท่านี้ หรือ รู้สึกตัวเราไม่มีศีกยภาพพอจะไปทางอื่น

ส่วนมาก ผช ประเทศเรา จะแก้ปัญหานี้ด้วยการรับเลี้ยงดูเด็กสาว
เพื่อหาความตื่นเต้นให้ชีวิต ทำให้ตัวเองรู้สึกหนุ่มขึ้น
และก่อปัญหาครอบครัวในภายหลัง ถ้าพลาดหรือถูกจับได้
นับว่าเป็นวิธีที่ผิด แก้ปัญหาไม่ตรงจุด


แล้วควรทำยังไง?
จากที่หลายคนแนะนำ คล้ายกับปรัชญาของญี่ปุ่น "Ikigai, 生き甲斐"
ถูกเรียกว่า "เหตุผลที่ทำให้เราลุกขึ้นตอนเช้าในแต่ละวัน" แนะนำให้ลองหาข้อมูลเพิ่ม
กลับไปทำสิ่งที่รัก ก็นับว่าเป็นวิธีที่ดี

การเป็นผอ. โรงพยาบาลแล้วบอกว่า รู้สุกชีวิตไม่มีเป้าหมาย แสดงว่าปัญหาไม่ได้อยู่ที่อาชีพ
แต่อยู่ที่ตัวคุณเอง

บางครั้งคนเราเข้าใจผิด ว่าเราทำสิ่งที่ยากได้แล้วทุกอย่างจะหมด เราจะเป็นคนเก่ง คนที่ถูกยอมรับ
และนั่นเป็นสถานะ ที่เราต้องไปให้ถึง แต่เชื่อมั้ยว่า การไปถึง มันไม่ได้หมายความว่าเราเก่ง...แม้แต่นิดเดียว
การเติบโตก้าวหน้าที่ดี คือยิ่งเราไปได้ไกลเท่าไหร่ เราควรจะมองเห็นว่าเราตัวเล็กมากขึ้นเท่านั้น
ไม่ใช่ไปไกลเท่าไหร่ ยิ่งหันกลับมามองข้างหลัง ว่าเราทำอะไรไปแล้วบ้าง
ทำให้คิดว่าทุกอย่างหมดแล้วไม่มีอะไรเหลือให้พยายามแล้ว

คุณทำอาหารเป็นมั้ย?
คุณเล่นดนตรีได้มั้ย?
คุณดูงานศิลปะออกรึเปล่า?
คุณเก่งกีฬาอะไรบ้าง?
คุณชอบนักปรัชญาคนไหน?
คุณพูดได้กี่ภาษา?
ฯลฯ

นี่ยังเป็นแค่คำถามทั่วไป โลกนี้มันจะมีคุณค่า หรือ อะไรที่เรายังไม่รู้อีกมากมาย เกินกว่าจะบรรยายหมด

การสำเร็จในหน้าที่การงาน หรือ การมีความรัก มีครอบครัว มีสุขภาพที่ดี เป็นแค่บันไดขึ้นหนึ่งของการเติบโต
คุณยังขาดเรื่องสำคัญอีกหลายเรื่อง ของคนที่ประสบความสำเร็จใน"ชีวิต" เช่น การมีเพื่อนที่รู้ใจสักคน
ความช่ำชองในศาสตร์ที่เรารัก ความสามารถในการรับรู้ความคิดของคนอื่น และ ความรู้สึกพึงพอใจตัวเอง
และจุดสุดท้ายที่สุดที่ควรทำเป็นอย่างหลัง คือการแบ่งปันทั้งความรู้และความสามารถ

อันนี้เป็นวิธีการมองคร่าวๆถึงอนาคต
แต่ปัญหาจริงๆ อาจจะมีเรื่องอื่นๆอีกมาก เช่นรายได้ ความสัมพันธ์ครอบครัว ที่อาจจะเป็นสาเหตุร่วม

ผมทำงานเป็นที่ปรึกษาทางจิตวิทยาอิสระ ผมเจอปัญหานี้บ่อย ถ้ายังพบปัญหานี้ อย่าเขินที่จะไปพบนักจิตฯปรึกษาหรือจิตแพทย์ บางทีอาจจะเป็น ภาวะซึมเศร้าอ่อนๆ บางทีอาจจะไม่ใช่ปัญหาภายนอก เป็นเรื่องของฮอโมนหรือสารสื่อประสาท
ไม่สมดุล ถ้าแก้ปัญหาได้ถูกจุด อาจจะทำให้มองเห็น เส้นทางที่ไม่เคยเห็นก็ได้ครับ