หลายต่อหลายครั้ง ที่รู้สึกว่าทุกอย่างมันเป็นไปตามความนึกคิดลึกๆของคาเนกิโดยไม่รู้ตัว

ทั้งสัญญาลักษณ์ของราชาที่เล่นละครตอนเด็ก
ทั้งนิสัยแฝงที่มักจะแตะคาง
ทั้งความฝักใฝ่ในความลึกลับมืดมน และวาดภาพแห่งโศกนาฏกรรมของชีวิตตน
ทั้งการไซโคตัวเองสร้างความทรงจำปลอมมาโทรลตัวเองกับคนอ่าน เช่น เรื่องของแม่
ทั้งภาพอุดมคติของกูลที่วาดออกมา

ดูแล้วคาเนกินั้นชอบสร้างภาพมาหลอกตัวเองจนตัวเองเชื่อ แม้แต่คนอ่านก็พลอยไหลตามไปด้วย...แต่ไม่ว่าจะยังไง ค่อนข้างจะคาดหวังให้คาเนกิเป็นคนมีชั้นเชิง และแผนสูงโคตรๆระดับลูลูชอยู่นะคะ ? ถ้าอ.โซโตะนามิทำให้รู้สึกอยากเชียร์คาเนกิได้แบบนั้นบ้างก็คงจะดีไม่น้อย...แต่ถึงขั้นนี้มันซ้ำซากและชวนเหนื่อยใจแทนมากกว่า...เอาเถอะ จะรอดู