ผมตามดูตลอดนะ พยายามจะดูแบบมองข้ามเรื่องภาพ สเกลพลัง กับเรื่องความเป็นดราก้อนบอลไป เพราะเห็นคนวิจารณ์กันเยอะ

แต่ฉากที่มันประทับกับใจ กับ ช่วงที่ดึงอารมณ์นี่ มันไม่พีคเท่าภาคก่อนๆอ่ะ อย่างภาคช่วงที่ยังผจญภัยนี่มันสื่อให้เห็นถึงความสนุกและมิตรภาพที่จับต้องได้

พอมาภาค Z ภาคเซลตอนท้ายๆ ที่โกฮังหลงตัวเองจัดจนพ่อตาย คนอื่นก็ซวยไปด้วย นี่ก็ดึงอารมณ์ได้สุดๆ แต่ตอนจบภาค ที่โกคูโผล่มายกโทษให้ ก็ทำได้ดีสุดๆเหมือนกัน ไม่รวมพวกตัวละครอื่นๆที่แทบจะกระจายบทช่วงของตัวเองได้ดีมากๆ พอมาภาคบูก็ทำดีไม่แพ้กัน ทั้งฉากที่บูสังหารหมู่บนหอคอยพระเจ้า เบจิต้าสละตัวเอง ซาตานที่แทบจะเป็นผู้ช่วยโลกไปเลย กับเบจิต้าที่ยอมรับในตัวโกคู

GT ก็โอเค ช่วงเบบี้ที่กลับโลกมาโกคูโดนรุมกระทืบ ไซย่า 4 ต้องแลกมาด้วยน้ำตาของปัง ช่วงที่ หมายเลข18 มายิงพลังใส่ Super 17 หวังจะล้างแค้นให้คุริริน กับช่วงมังกรดาวเดียวท้ายๆที่แทบจะสู้จนหมดไพ่เลย

ส่วน Super นี่เหมือนจะโผล่มาเพื่ออัดกัน ป๊าบๆอย่างเดียว โกคูที่โคตรจะชิลเกินเหตุ ตัวละครพูดให้หล่อๆมากกว่าประทับใจอ่ะ อีกอย่างเนื้่อเรื่องมันเลยเถิดไปถึงจักรวาลแล้ว
ชีวิตที่แทบจะกินนอนสบายกับความเพรียบพร้อมของบลูม่า ที่มันถูกแสดงออกมากเกินไป กับเทพทำลายล้างที่โคตรรั่วจนจะกลายเป็นตัวตลกอยู่แล้ว มันเลยทำให้ฉากที่ดูแล้วรู้สึกดึงอารมณ์กับซีเรียสไปเลยหายไปด้วย
จะมีหน่อยๆก็ช่วงซามัส แต่ก็ดูเหมือนมีแค่ทรั้งซ์ที่ทำให้ดูจริงจังคนเดียว

อีกอย่างที่ผมขัดใจสุดๆคือ ทุกช่วงของดราก้อนบอลตั้งแต่ ภาค Z ที่ต้องสู้กับตัวโหดๆ พิคโกโร่ที่แทบจะดูมีความคิดเป็นผู้เป็นคนที่สุด(ถึงไม่ใช่คนจริงๆก็เถอะ) จะมีบทเด่นๆมาคอยให้คำแนะนำ คอยไปบวกก่อน คอยเสียสละตัวเองอยู่เสมอ ถ้าใครดูดราก้อนบอลจริงๆ พิคโกโร่แทบจะเป็นตัว key สำคัญตลอดเกือบทุกช่วง และทำให้ประทับใจกับความทุ่มเทเรื่องใหญ่ๆของเขา

แต่พอมา Super มีบิลกับวิสมา หน้าที่ตรงนี้มันหายไปเลย พอมีเทพที่แทบจะกินนอนด้วยกัน แก้ปัญหาได้ทุกอย่างและรู้ทุกเรื่อง ทำให้การดำเนินเรื่องและการแก้ปัญหา มันดูมักง่ายในหลายๆช่วงไปด้วย
ทั้งหมดเป็น ความเห็นส่วนตัวครับ