ความเชื่อแต่เด็ก มันไม่ใช่ความคิด หรือความเข้าใจที่ถูกต้องน่ะสิครับ มันเป็น propaganda จากผู้ปกครองในสมัยนั้น นำโดยท่าน ป. นั่นเอง

ลองมองแยกระบบการเมือง และระบบเศรษฐกิจ นะครับ

ระบบการเมือง สุดโต่งสองทางคือ
ประชาธิปไตยประชาชนเลือกผู้ปกครอง ตรงกันข้ามกับ เผด็จการคือผู้ปกครองมีอำนาจเบ็ดเสร็จแถมสืบทอดอำนาจก็ยังได้

ระบบเศรษฐกิจ สุดโต่งสองทางคือ
คอมมิวนิสต์แบ่งปันผลผลิตกันกันเท่าเทียม และทุนนิยมเสรี มือใครยาวสาวได้สาวเอา

ผมพูดถึงสุดโต่งนะครับ มันยังมีอะไรที่อยู่ระหว่างกลาง อีกมากมาย

แนวคิดแบบคอมมิวนิสต์ในยุคแรกๆ โลกหลังม่านเหล็กพยายามผลักดันประเทศไปเป็นประชาธิปไตย คือมีการเลือกผู้นำ และใช้ระบบเศรษฐกิจแบบคอมมิวนิสต์ ส่วนโลกเสรี ใช้แนวทางประชาธิปไตย และเศรษฐกิจแบบทุนนิยม ในตอนแรกมันไม่มีหลักการเมืองประเภท กูตั้งธงจะมาเป็นเผด็จการ กดขี่พวกมึงหรอกครับ มันต้องมีหลักการสวยหรูยูโทเปียกันมาก่อนทั้งนั้น แต่อยู่ๆ ไปมันอีกเรื่อง

ไปๆ มาๆ การที่จะรักษาระบอบเศรษฐกิจแบบคอมมิวนิสต์ไว้ได้ มันต้องเป็นเผด็จการ ทำให้ทุกประเทศที่พยายามจะเป็นคอมมิวนิสต์ เป็นเผด็จการกันเกือบทั้งหมด นั่นทำให้เราสับสนในประเด็นนี้ และพอต่อๆ ไปนานๆ เรื่องเศรษฐกิจคอมมิวนิสต์ก็เป็นเรื่องรอง คนปกครองมันไม่สนล่ะ สนใจแต่ทำไงถึงรักษาอำนาจไว้ได้

ในปัจจุบัน ผมบอกได้ว่าไม่มีประเทศไหนในโลกที่ยังเป็นระบอบคอมมิวนิสต์จริงๆ เพราะมันได้พิสูจน์แล้วว่าเป็นระบบที่ล้มเหลวอย่างสิ้นเชิง ล้มเหลวกระทั่งอดตายไม่มีจะกิน เพราะไม่มีใครสนใจทำงาน

ปัจจุบัน จีนเป็นเศรษฐกิจแบบระบบทุนนิยม ประชาชนมีเสรีภาพทางเศรษฐกิจในระดับสูงถึงสูงมาก แต่ในทางการเมืองการปกครอง ประเทศจีนใช้ระบบเผด็จการโดยพรรคการเมืองเดียว ประชาชนไม่มีสิทธิ์เลือกผู้นำ และโดนกดขี่ในเรื่องการแสดงความคิดเห็นทางการเมืองอยู่บ้าง แต่โชคดีที่พรรคคอมมิวนิสต์จีนมันมีความเป็นสถาบัน มีสมาชิกจำนวนมาก และสมาชิกพรรคก็เป็นชนชั้นนำทางความคิดของสังคม มีการศึกษา และมีวัฒนธรรมองค์กรที่ผู้ที่มีความรู้ความสามารถอย่างยิ่งยวดเท่านั้นถึงขึ้นมาเป็นระดับผุ้นำพรรคได้ สั้นๆ เรียกว่าพรรคคอมมิวนิสต์จีนคือระบอบอำมาตย์ Technocrat ก็ได้ นิยมคนเก่ง มีความสามารถ

ประเทศเขาถึงเจริญ ไม่เหมือนเผด็จการแบบที่อื่น ที่กำลัง = อำนาจ เรื่องความรู้ความสามารถไม่สน คุ้นๆ ไหม 555

ลองทำความเข้าใจซักนิดนะครับ