ส่วนตัวคิดว่าชื่อภาษาญี่ปุ่น 人喰いの大鷲トリコ (อินทรียักษ์กินคนโทริโค) โรแมนติคกว่านะ แต่เวลารีวิวขอเรียกย่อ ๆ ว่า TLG ละกัน ตัวหนังสือเยอะมากเดี๋ยวเจ้าของเวบจ่ายไม่ไหวต้องปิดตัวลงแล้วใครจะหาอ่านคลิกเบตไร้เทียมทานที่สุดในปฐพีอย่างจีคอน ฯ ได้อีก

ก็...เปิดตัวปี 2009 ว่าจะลงเครื่อง PlayStation 3 แต่สุดท้ายก็ลงไม่ไหวด้วยปัญหาทางด้านเทคนิค โดยเฉพาะตัวอย่างที่เอามาอวด ๆ กันในงานเกมนี่ผ่านการตกแต่งเพิ่มเฟรมเรทเป็น 2 เท่าหลอกกันหน้าด้าน ๆ เลยต้องพับโปรเจคต์ไปก่อนจนกระทั่ง PS4 มันรันเกมจริง ๆ ไหวแล้วถึงทำออกมาให้เล่นได้ จากตรงนั้นถึงตรงนี้ก็ 7 ปีได้ ชื่อชั้นระดับคนสร้าง Ico กับ Shadow of the Colossus (อุเอดะ ฟุมิโตะ) ในตำนานจะยังศักดิ์สิทธิ์หรือเปล่า เรามาดูกัน

ก่อนอื่นเลยขอสารภาพ ตอนเปิดเกมเล่นวันแรกนี่ใจไปว่าจะให้ในระยะ 6-7 คะแนนแล้วครับ คือแบบเฟรมเรทนรกแตกมากเล่นไป 3 ชั่วโมงเจอทุกกระบวนท่า เพลงหมัดลงต่ำกว่า 20fps แม่ไม้มวยเท้าสโลว์โมชั่นแถมมีช็อตที่หวั่น ๆ เครื่องจะค้างอีก มุมกล้องนี่ก็โอ้โหพี่จะหน่วงไปไหนหมุนทีเหมือนโดนท่าจีจุดสะกัดเส้นเลือดหยุดหัวใจ นี่ยังไม่นับความประทับใจจากการคอนโทรลไอ้เด็กเปรตตัวเอกที่ไม่มีความคล่องแคล่วเลย แล้วไอ้ครึ่งนกครึ่งหมาครึ่งแมวนี่มันจะสั่งไม่ได้ดั่งใจไปถึงไหน

ปล. ข่าวดีสำหรับเจ้าของ PS4 Pro หมัดเฟรมเรทจากอเวจี 15-20fps ถ้าเล่นด้วยโหมด 1080p จะไม่เจอครับ (แต่ถ้าเล่นโหมด 4k ก็จะเจอจนน่วมเหมือนกันนะยะ) ก็มีอย่างเดียวนี่แหละที่เครื่องอำมาตย์รอดพ้น ที่เหลือก็เจอเวรกรรมเดียวกัน พี่ ๆ ทีมสร้างเกมนี้รู้จักคำว่า Hardware specs บ้างหรือเปล่าเนี่ย จะทำล่วงหน้าให้ PS5 เราะ?!

แล้วด้วยย่อหน้าข้างบน สิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นเลยตลอดชีวิตการเล่นเกมสำหรับคนรีวิวก็อุบัติขึ้น มันเรียกว่าอาการ "motion sickness" แปลว่า "กระอักของที่กินมามื้อที่แล้ว" สุภาพน้อยหน่อยคือ "อ้วกแตก" ซึ่งเรื่องที่เกิดขึ้นจริงไม่ได้เวอร์ขนาดนั้น (แต่นักข่าวหนวดก็ตับแตกจนต้องหนีไปเล่น remote play บน Vita) โอเคว่าเราเป็นผู้เจริญแล้วไม่ถึงขนาดอาเจียนรดลงบนจอย แต่อาการเมารถเมาเรือตัวเย็นเฉียบนี่ก็เป็นสัญญาณที่บอกว่าควรหยุดเล่นปิดเกมนอนพักได้แล้ว

ทีนี้ก็ไปนอน...นอนคิด "อืมมมม...7 ปีนะเว้ย...งานอัจฉริยะอุเอดะเลยนะเว้ย...จะให้มันจบแบบนี้เหรอ?...จับกบ XV ยังพอทำใจได้ แต่นี่ผลงานต่อจาก Ico กับจิ้มยักษ์เลยนะเว้ย ไอ้สองเกมที่แล้วเฟรมเรทกับคอนโทรลก็ไม่ได้เลิศเลอไปกว่านี้นะเว้ย..." คร่อก ZzzzzZzzzZZZ

โอเควันที่สอง ไฟความแค้นที่พวกเครื่อง Pro ได้เล่นเฟรมเรทนิ่งกว่ามอดไปละ ส่วนเรื่องเกมไปปรับออพชั่นกันหน่อยให้หมุนกล้องช้าลงนิดนึง นั่งหลังตรงตามองจอโฟกัสดี ๆ อย่านอนตีลังกาเล่น 15-25fps ก็ต้องทนเหมือนโอชินทนโดนแม่ผัวสับโขก

อะเล่นต่อ...

...1 ชั่วโมงผ่านไป

...2 ชั่วโมงผ่านไป 

มีเสียงคลิก! เข้าสมอง!!! นอกจากไม่เมาแล้ว TLG กลายเป็นเกมสุดประเสริฐไปในทันที ไม่ว่าจะด้วยมนตร์ดำของอุเอดะหรือสุภาษิตที่ว่า "อัจฉริยะมักจะเข้าใจอัจฉริยะด้วยกัน"

ไอ้เด็กเปรตตัวเอกที่คอนโทรลสุดจะหน่วง อ่อนแอ งี่เง่า ซุ่มซ่าม ไม่ได้ดั่งใจ กลายเป็นฟิสิกส์แบบ ragdoll ที่งดงาม มีชีวิตชีวา แล้วก็อย่างที่บอกไปแล้ว สมัย Ico กับจิ้มยักษ์สองเกมที่เรา ๆ อัจฉริยะชื่นชอบกันก็คอนโทรลประมาณนี้ ต้องค่อยเป็นค่อยไป เวลาโดด เกาะ จับ เดินวิ่งก็ต้องคิดถึงโมเมนตั้มแรงส่งแรงสะท้อนกลับมาด้วย เพราะนี่คือตัวละครที่อ่อนแอไม่ใช่ยอดมนุษย์จิ้งจกเกาะกำแพงหรือนักกีฬาทีมชาติ จะทำอะไรต้องตั้งใจทำดี ๆ ตรงนี้ใครโปร Shadow of the Colossus และจำได้จะเข้าใจจุดประสงค์ของการคอนโทรลตัวละครในทำนองนี้ ซึ่งในการปีนการเกาะคู่หูของเราในย่อหน้าถัดไปก็จะคล้าย ๆ กับการเกาะพวกยักษ์จากเกมนั้นด้วย

หมานกแมว (ต่อไปนี้ขอเรียกว่าโทริโค) ที่ตอนแรกสั่งอะไรก็ไม่ทำ มานั่ง ๆ นึกดูมันยังรับมือง่ายกว่าหมาแมวที่เราเลี้ยงที่บ้านนะ โอเคล่ะเวลาสั่งอาจจะไม่ทำทันที หรือทำแล้วบางทีก็ไม่ได้เป๊ะ 100% อย่างที่เราต้องการ ซึ่งการคอนโทรลคำสั่งจะมีอยู่ไม่กี่รูปแบบคือ [1. มานี่ (กด R1 ตอนไม่ได้อยู่บนตัวมัน) 2. รอนะ (ไม่เคยสั่ง แต่คนเล่นคนอื่นบอกว่ามี...) 3. ไปทางนั้น (กด R1 แล้ว) 4. โดด (กด R1+สามเหลี่ยม) 5. ลูบ ๆ ปลอบให้เชื่อง (กดวงกลม)] แถมบางจุดก็มีการยิงสายฟ้าจากหางช่วยจัดการศัตรูกับทำลายสิ่งกีดขวางด้วย ชีวิตของผู้เล่นส่วนใหญ่ก็จะอยู่ที่การเกาะเจ้านี่ไปไหนมาไหนนี่แหละครับ

ผู้เล่นต้องเข้าใจเลยว่าสิ่งมีชีวิตตัวแรกคือมนุษย์เด็กน้อยก็คือเด็กธรรมดา ๆ ส่วนตัวที่สองก็คือสัตว์ที่ยังไม่ได้ผ่านการฝึกให้เข้าใจในการสื่อสารมากนัก ต้องใจเย็น ๆ ผ่านการใช้ชีวิตไปด้วยกันจึงจะเริ่มรู้ใจ เข้าหากันและกันด้วยภาษากายด้วยเสียงเรียกแล้วก็ด้วย...(น้ำเน่า...แหวะ...)...ด้วยหัวใจ ซึ่งถ้าผู้เล่นคลิก! แบบคนรีวิวน่าจะเข้าใจว่านี้คือสิ่งที่ทีมสร้างเกมต้องการจะสื่อครับ สิ่งนี้คือคุณค่าที่หาไม่ได้จากเกมอื่น และเป็นสิ่งที่เปลี่ยน TLG จากเกมทั่วไปกลายเป็นเกมสุดประเสริฐทันที

ทีนี้พอปรับมุมกล้องให้หมุนช้าลงแล้ว เล่นแบบค่อย ๆ คิด ค่อย ๆ ทำแล้ว หูก็จะได้ฟัง OST คลอไปแบบสบาย ๆ ระหว่างที่เสพโลเคชั่นหอคอยกลางหุบเขาที่ตัวเกมได้ใช้ประโยชน์หมดตั้งแต่ข้างล่างสุดถึงยอดหอคอย นั่นก็คือการออกแบบฉากออกแบบแผนที่ทำออกมาได้ดีมาก ประมาณไอ้ตรงนั้นที่เห็นไกล ๆ เดี๋ยวสักพักก็ได้ไป เป็นต้น โดยทางด้านเทคโนโลยีผมไม่มีความเห็นเพราะเกมสวยบัดซบปีนี้อาจจะไม่สวยแล้วในอีก 5-6 ปีต่อไป แต่ในด้านการจัดวาง งานศิลป์ องค์ประกอบ TLG ทำออกมาได้ลงตัวและงดงามครับ ตัวโทริโคขนสวยมาก ไอ้นี่ใช่มั้ยทำเฟรมตก?!

ตัวเกมเพลย์ไม่ซับซ้อนมาก น่าจะออกแบบมาให้เล่นได้ทุกคน เป็นผจญภัยผสมพัซเซิ่ลแนวไม่ชวนปวดหัว (จะปวดก็อย่างเดียวคือโทริโคสั่งไม่ได้ดั่งใจ) ทางผ่าน fix แน่นอนเป็นไฟลท์บังคับเลยว่าต้องทำแบบนี้ ๆ เช่นเอาเด็กไปสับคันโยกตรงนั้นแล้วเกาะโทริโคให้กระโดดส่งเราไปตรงนี้ สับอีกคันโยกนึงเปิดทางให้โทริโคมาหาแล้วก็สั่งมันบินไปทางนู้น เป็นต้น คั่นด้วยฉากน่ารัก ๆ ระหว่างเราสอง หรือฉากตื่นเต้นอลังการ ๆ อะไรก็ว่าไป เล่นแล้วเรื่อย ๆ สบายใจไม่กดดัน โดดพลาดตกเหวก็เอาใหม่ ศัตรูที่มีอยู่ชนิดเดียวทั้งเกมก็มาในฐานะอุปสรรคระหว่างพัซเซิ่ลซึ่งไม่ใช่อะไรที่ผู้เล่นที่ไม่มีประสบการณ์ต้องกลัวหรือไม่สบายใจที่จะเผชิญหน้าครับ มีทางจัดการมีทางหนีให้แบบไม่ซีเรียสตลอดทุกการเจอกัน

จากย่อหน้าที่แล้วก็ทำให้ตอนเล่นมีความรู้สึกเหมือนกับสมัย Portal 2 ครับ พัซเซิ่ลง่าย ๆ ทางผ่านทางเดียวใช้วิธีเดียวพลิกแพลงได้เล็ก ๆ น้อย ๆ ในจังหวะที่ผู้เล่นต้องการ (ในขณะที่ Portal ภาคแรกจะมีความยืดหยุ่นมากกว่า แต่เล่นแล้วมึนกว่าเพราะบางทีเกมพัซเซิ่ลเนี่ย ถ้า solution มันเยอะ ก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดีเหมือนกัน) เน้นเสพเนื้อเรื่องกับบรรยากาศ แต่ก็ไม่ได้ปัญญาอ่อนมากขนาดเล่นมั่ว ๆ แล้วจะผ่าน ต้องใช้สมองกันบ้าง ส่วนตัวแล้วที่ประทับใจที่สุดก็พัซเซิ่ลช่วงท้ายเกมเลยครับ ใจเต้นตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ โครม ๆ ตูม ๆ ไปแก้ปัญหาไป ถ้ามีโอกาสเล่นให้ถึงนะ

...10 ชั่วโมงผ่านไป

THE END

ฮู่ว~ประทับใจ ตัวคนรีวิวเป็นพวกไม่ค่อยอะไรกับเนื้อเรื่องเท่าไร แต่คนที่นั่งดูข้าง ๆ ตอนเล่นน้ำตาซึมไปเรียบร้อยหลังเครดิต อันนี้ไม่ขอสปอยล์ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ทั้งเนื้อเรื่องทั้ง Lore ของเกมนี้ก็เหมือน ๆ กับสองเกมก่อนหน้าคือไม่ค่อยบอกอะไรเท่าไร ต้องแฟนพันธุ์แท้ระดับตั้งกระทู้สุมหัวคุยประเด็นนี้ถึงจะพอรู้เรื่องรู้อะไรที่ซ่อนเร้นอยู่ในเกมกันบ้าง (แอบไปอ่านมา) แต่มันประทับใจอะ แค่เห็นความผูกพันกันระหว่างคนกับสัตว์ก็โชะ! เข้าหัวใจแล้ว คือมันโชะ! โชะ! โชะ! มาก ไม่รู้คนเล่นเกมสาย youtube ดูแล้วจะโชะมั้ย แต่ตลอดเวลาที่เล่นมาจนถึงจุดสุดท้ายนี่............(หมดคำพูด)  ตัวแพ็คเกจของ TLG มันก็ให้ความรุ้สึกเหมือนดูภาพยนตร์ดี ๆ เรื่องหนึ่งอยู่นะ นี่พูดไม่เก่งกำลังพยายามอธิบายให้เข้าใจอยู่ว่างานนี้เทพ...เก็ต?

ถ้าไม่ติดปัญหาทางด้านเทคนิค เกมนี้ 9-10 สบาย ๆ ครับ แต่โทษฐานที่ทำให้นักข่าวหนวดอุแหวะก็เลยหักเป็น 8.7 คะแนนละกัน ใครว่าไม่คุ้มผมคุ้ม ผลงานจัดเต็มระดับนี้ต้องบอกว่าหาจากทีมสร้างอื่นไม่ได้จริง ๆ และ The Last Guardian คืออีกหนึ่งประวัติศาสตร์ของวงการครับ

ในภาพกำลังติดบั๊กมันหมุนหัวหันมามองเราแบบ 360 องศาเลย แต่ลืมเซฟวิดิโอ