ตอนนี้ พอสรุปแบ่งเป็น 2 กลุ่มที่ออกเอง

1. อควา-อาเมะ อยากทำแต่ไม่ได้ทำ

2. ฟาวน่า+โคลเอ้ ไม่อยากทำ บางอย่าง + งานหนัก

ข้อ 1 พอเข้าใจได้ Policy หรือผลกระทบตามมามันเยอะ ยิ่งใหญ่แล้วยิ่งทำอะไรยาก อนุมัติยาก

แต่ 2 มันเรื่องภายใน ทำไมบริหารจัดการไม่ได้

ทาเลนต์ + ความเชื่อใจมันปั้นกันง่ายๆ ไม่ได้ งานศิลปินงานสร้างสรรค์ มันบังคับกันไม่ได้ ไม่ได้เหมือนงานบริษัท

ตอนโคลเอ้ ฟัง Laplus พูดชี้แจงเริ่ม เข้าใจได้ คงไม่ไหวจริงๆ

แต่ ของฟาวน่า นี้ เริ่มรับไม่ได้ล่ะ แนวทางไม่ตรงกัน ก็ไปเปิดสายใหม่ บริษัทใหม่ก็ได้

ขนาดเปิด DEV_IS เน้นเพลงได้ ก็เปิด Game_IS เน้น สตรีมไปสิเฟ้ย ....

ตอนนี้ไม่ใช่ Holo-live ล่ะเป็น Holo-Leave เถอะ ....

ผมว่าตอนก่อนจะรับมาเป็นทาเลนท์น่าจะมีข้อตกลงกันไว้ก่อนแล้วว่าต้องทำอะไรบ้าง
แต่ ณ ตอนนั้น ผู้สมัครน่าจะ "อะไรก็ทำได้ทั้งนั้น" น่ะแหละครับ
พอเจอหน้างานจริงๆ รู้ตัวว่าไม่ไหว ไม่ใช่ ก็ออก มันก็เรื่องปกติของการทำงานน่ะแหละครับ

รวมไปถึง นโยบายของบริษัทที่ต้องเปลี่ยนไปเพราะขนาดที่ใหญ่ขึ้นอย่างมากด้วย
ทุกอย่างมันไม่ได้มาจากการตัดสินใจของคนๆเดียวแบบสมัยบริษัทเล็กๆแล้ว
ผมผ่านจุดนั้นมาเลยเข้าใจ สมัยอยู่บ.เล็กๆ เราไปคุยกับเจ้าของได้เลย ชอบอะไรไม่ชอบอะไร ผลลัพธ์นโยบายเป็นแบบไหน
พอย้ายมาบ.มหาชน ... ทำได้แค่ก้มหน้าก้มตารับนโยบายบริษัท รับไม่ได้ทำไม่ได้ก็ออก ทำได้แค่นั้นครับ

สำหรับโฮโลเองอาจจะถือว่าไปกันเยอะ
แต่ถ้าไปเทียบกับค่ายสีดำนี่ยังถือว่าเด็กๆ นะครับ