ถ้าเอา ซอร์ด เพาเวอร์ ที่ดูเป็นรูปธรรมที่สุด น่าจะคุยกันตอนเกาหลีก็/ด้ คือ รัฐบาลเขาพูดว่าจะนำประเทศเผ็นประเทศอุตสากกรรมใหม่ แล้วรุกด้วยวัฒนธรรม พร้อมสร้างภาพลักษณ์ ให้ คนทั่วไปคิดว่าสินค้าเกาหลีมีคุณภาดีขึ้น

มีหนัง ละคร ที่รัฐอุดหนุน ให้สร้างด้วยคุณภาพที่ดี พ่วงเลแหล่งท้องเที่ยว มีเพลง ที่ เน้นตลาดสากล ขายภาพลักษณ์ทันสมัย ใช้นักร้อง นักแสดงที่หน้าตา เข้าข่ายที่ สากลจะชอบ โปรโมท ด้วยเงินรัฐ เพื่อกระตุ้นอุตสาหกรรมบันเทิง

ส่วนสินค้รที่เราเห็นว่าบุกตลาดได้ก็มียี่ห้อ LG Samsung ที่ยกระดับสินค้าให้มันทน พ่วงเทคโนโลยีใหม่ เข่น มือถือ มีอยู่ยุคนึง ที่ซัมซุง ได้จอ LCD ที่สีสด สวยสุดในตลาด มาใช้ เพราะ มันวิจัยเอง มีสถาบันออกแบบระดับชาติที่ จ่ายเงินอุดหนุน เน้นนออกแบบ สินค้ารุ่นใหม่ที่เอาใจตลาดโลก

ส้วนพวกที่ได้อานิสงค์ต่อมาคือ พวก สินค้าเสิรมสวย โรงพยาบาลศัลยกรรม สถานที่ท่องเที่ยว กับการที่นักร้องมีงานต่างประเทศ พ่วงการโฆษณา พรีเซนเตอร์ที่จ้างแพงๆ พวกสินค้าอาหารก็มีการส่งออก


คือถ้าจะดูก็จะรู้ว่า เขามีแผน ลงทุน สร้างภาพลักษณ์ ใหม่ ให้คนสากลโลกเข้าใจ ว่า คนเกาหลีทำสินค้าคุณภาพมากขึ้น แถมเขาก็ปรับตัวสินค้าไปทางสากล ออกแบบก็สากล มีเทคโนโลยีคชตัวเองที่ดีขึ้นอย่างตอน ซัมซุงมี LCDที่สวยสชที่สุดในตลาด มีการลงทุนโรงงาน สินค้าอิเลคโทรนิค ไปตั้งโรงงานในจีน สินค้าออกแบบใหม่ ส่วนพวกท่องเที่ยวสินค้า เสริมสวย,อาหารมันก็ได้อานิสงค์ทีหลัง


คือนอกจากต้องมีดีในตัว ต้องพัฒนาคุณภาพสินค้าตัวเอง แล้ว เขาใช้ สินค้าทางวัฒนธรรม มานำให้ชาวโลกว่าเกาหลีมาแล้ว คราวนี้จะเอาของดีของทนมาขายด้วยน่ะ แต่บ้านเรามันมีแผนจะทำสินค้าอุตสาหกรรมแบบไหนไปขาย ก็ต้องคุยกันว่า จะขายอะไร จะเน้นสินค้าอะไรไปเป็นหัวหอก แล้วค่อยว่ากันที่เหลือ ถ้าจะเอาแค่ท่องเที่ยวหรืออาหาร มึงก็เน้นแค่นี้พอ ถ้าจะเอาศัลยกรรม ก็เอาดาราเบ้าหน้าที่ชาวโลกจะชอบไปแสดงนำซะ