ขอประเดิมเมนท์แรกที วันนี้ทนไม่ไหวอยากระบาย

6.08 มีเบอร์ไม่รู้จักโทรมา ตอนแรกนึกว่ามิจฉาชีพ
บอกพี่สาว(คนกลาง)ลืมมือถือ ตอนนี้อยู่ดอนเมือง
เลยบอกขอคุยกับเขาหน่อย เออ พี่ตูจริง หล่อนขอ
ให้ไปเอามือถือที่คอนโดมาให้หล่อน ถามว่าเครื่อง
ขึ้นกี่โมง? ชีตอบ 6.40 ประโยคแรกที่ผุดขึ้นในหัว

お前ぇぇぇ！殺す気か (Omaeee! Korosukika?)
แปลไทย: "คุณ*ง! จะฆ่ากันเร๊อะ?"

บอกชี ไม่ทันไม่ไหว กลัวอุบัติเหตุ คุยไปคุยมา
ชีบอก 7.00 ได้ ไอ้เราก็เอาก็เอาว่ะ แต่ก็ย้ำไปว่า
ไปเร็วไม่ได้นะ (ปีนี้พึ่งมอไซค์ล้มมา วันก่อนเกม
Star Rail เปิดเซิฟเอง) ว่าแล้วก็รีบๆหยิบของทั้ง
หลายพร้อมหูฟัง ปั่นมอไซค์ไปคอนโดนาง ต้อง
ทำผิดกฎจราจรที่ปกติไม่ทำ พอไปถึงห้องหล่อน
ชีก็เปลี่ยนรหัสห้องอีก แต่ด้วยความที่เป็นไอ้น้อง
ที่รู้เรื่องพี่แทบจะทะลุปุโปร่ง ก็พอเดาได้ว่าชีจะ
เปลี่ยนไปเป็นเบอร์อะไร เข้าห้องหยิบมือถือเธอ
แล้วซิ่งฝ่าฝูงรถใหญ่เพื่อเอาไปส่งที่สนามบินให้
ทัน ต้องเปิดเพลงเสียงดังๆ เพื่อย้อมใจให้คึกให้
ฝ่าไปให้ได้ ขับไปพูดตรงๆว่า โคตรเครียด เวลา
มันบีบคั้นว่าชีจะตกเครื่องบิน แต่ตูก็กลัวอุบัติเหตุ


สรุป ไปถึงดอนเมือง 6.54 ส่งมือถือให้ แล้วรีบๆ
ให้ชีไปเลย ไอ้เราขอค่อยๆขับกลับบ้านล่ะ แต่
ระหว่างทางแวะเติมน้ำมัน เฮ๊ย ไม่ได้เอาเงินสด
มา ยังดีที่มีมือถือสแกนได้ พอถึงบ้าน หมดแรง

ชีพิมพ์มาขอบคุณ เราบอก "เจอหน้ากันคราวหน้า
ขอเคลียร์หน่อย"(มันมีเหตุผลว่าทำไมชีลืมมือถือ
แต่ขอเก็บไว้เคลียร์กันเองในบ้าน) "หรือให้บอก
วันนี้เลย?" ชีให้บอกเลย เราเลยต้องพิมพ์เทศนา
ยกใหญ่ จนร่างกาย Out of Battery มาก เหนื่อย



อยากบอกทุกคนเลยว่า เวลาดูการ์ตูน&ดูเมะไรที่
มันแบบ ชีวิตในฝันได้อยู่ในฮาเร็ม ดูแล้วน่าอิจฉา
อยากบอกเลยว่า ในโลกของความเป็นจริงมันหนัง
คนละม้วนเลย เราจะต้องแบกรับ งานหนักๆเสี่ยงๆ
งานต่างๆที่มีแต่ผู้ชายเท่านั้นที่ทำได้ เราโดนหมด

เพราะฉะนั้น อย่าไปอิจฉาเลย ต่อให้เรามีคุณค่า
ในสายตาคนรอบข้างขนาดไหน แต่เราก็ไม่อยาก
เอาชีวิตเราไปเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายไม่มีวันจบแบบนี้

ถ้ามีโอกาสได้แก่ก่อนตาย ตูอยากอยู่สันโดษเงียบๆ
กับเพื่อนๆใน Virtual World ก็พอแล้ว ขอชีวิตสงบๆ



ปล. เจอหน้ากันคราวหน้า ต้องให้ชีเลี้ยงข้าวมื้อใหญ่
ซัก 2 มื้อ (พี่น้องกัน ก็เอาแค่นี้ ขอกว่านี้ก็น่าเกลียด)


ปล2. เหนื่อยแต่เช้า แต่เที่ยงต้องเจอเจ้านาย
แล้ว บ่าย 3 ก็มีนัดต้องออกหน้างานอีก อ๊อก