นี่คงเป็น status สุดท้ายที่กล่าวถึงมิ้วล่ะ จะเวิ่นต่อไปก็คงจะใช่ที่...life ก็ต้อง goes on ต่อไปอะนะ

มิ้วไม่อยู่มา 2 วัน 2 คืน
สารภาพว่าคืนแรกอารมณ์ดาวน์ไปเยอะ น้ำตาก็ยังแอบไหลอยู่เวลานึกถึงหรืออะไรๆที่เกี่ยวกับนาง สงสารนาง อายุยังน้อยด้วย
(ใครจะรู้ว่าคนทรนงอย่างข้าพเจ้าจะมีอารมณ์อ่อนไหวประดุจใบหลิวที่ลิ่วลม)

เพราะเรียกได้ว่าเป็นแมวตัวแรกที่รับมาเลี้ยงและดูแลแบบเป็นจริงเป็นจัง (ตะก่อนแมวที่บ้านเลี้ยงแบบปล่อยๆจนเป็นมะเร็งตายไป)
ว่าตามตรงก็คงเป็นความรู้สึกสูญเสียที่สำคัญอีกครั้งนึง (นับตั้งแต่อาม่าเสีย)

อะไรๆที่เคยๆทำอย่างนั่งเล่นคอมโหลดโป๊ ก็ไม่มีใครมาเดินเหยียบๆคีย์บอร์ด หรือนั่งดูอยู่ข้างๆ
นึกถึงตอนตบเบาะเรียกนางมานอนบนเตียง ปิดประตูครัวไม่สนิทไว้เผื่อถ้ามิ้วหนาวหรือปวดฉี่จะได้เข้าห้องน้ำได้เลย
ตอนตื่นเช้ามาก็โล่งๆ ไม่มีเสียงโวยวาย จะออกจากห้องไปออฟฟิศก็เผลอลืมปิดไฟในห้องน้ำที่เคยเปิดใว้ดูดกลิ่นกระบะทรายกับเป็นแสงสว่างให้นางตอนหัวค่ำก่อนกลับห้อง

กลับมานึกๆดู เออ…ห้องโล่งไปเยอะ (รู้สึกเหมือน โนบิตะ ตอนลาก่อนโดราเอม่อน ที่ม่อนขึ้นไทม์แมชีนกลับโลกอนาคต)

วันนี้นั่งเลือกรูป กะว่าจะทำ MV ใว้เป็นที่ระลึกถึงนาง แต่แปลกใจที่ว่าตอนที่ไล่ๆดูรูป ดูคลิปเก่าๆไปเรื่อยๆ สิ่งที่รู้สึกมันไม่ใช่ความเศร้าซะงั้น

แต่กลับกลายเป็นความรู้สึกอิ่มเอม รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ความทรงจำต่างๆเกี่ยวกับนางมันกลับมาย้ำเตือนว่าที่ผ่านๆมาว่าเรามีความสุขที่ได้อยู่กับนางจริงๆ

จากนี้ไปก็คงจะไม่มีโมเมนต์เศร้าๆแล้วละ แต่คงเหลือเป็นความรู้สึกขอบคุณที่ทำให้เรามีความรู้สึกดีๆตั้งแต่วันที่เจอกันวันนั้นจนถึงวันนี้และเรื่อยๆไปนะ

ปล. ขอบคุณเพื่อนๆพี่ๆน้องๆ ที่เอ็นดูมิ้ว ทั้งจากหน้าเฟซ ทั้งตัวเป็นๆ ขอบคุณมากจ้า
ปล 2 ทีแรกว่าจะเอาเพลง tears in Heaven แต่เศร้าเกิ๊น เอาแบบสบายๆให้สมกับที่นางไปวิ่งเล่นดีกว่านะ