ขอแนะนำตัวก่อนนะครับ ผมชื่อริวครับ อายุ22ปี ที่มาตั้งกระทู้แบบนี้เพราะอยากจะหาเพื่อนที่เลี้ยงแมว และรักแมวเหมือนๆกัน แต่วันนี้ผมอยากจะมาแชร์ความรู้สึกที่ต้องสูญเสียแมวของผมไปแบบไม่มีวันกลับมาให้ฟังกันนะครับ แต่ก่อนอื่น

ขอเล่าให้ฟัุงเกี่ยวกับแมวผมนิดนึงนะครับ คือผมมีแมวอยู่สี่ตัว มีตัวแม่ตัวนึง ที่เหลือตัวลูก

มีตัวเมียสามตัว ตัวผู้ตัวนึง แต่ละตัวผมจะตั้งชื่อไม่เหมือนกัน มีดังนี้ มีมี่ มูมู่ ตึ่ง และ ชีโร่ (ชีโร่เป็นตัวแม่ ส่วนตึ๋งตัวผู้) ในบรรดาทุกตัวผมชอบเล่นกับมีมี่มากนะ คือก่อนนอน มักจะมาอ้อน เดินเข้ามาในห้องแล้วนอนตรงที่ประจำ ไปนอนบนที่วางหนังสือ บางครั้งก็มานอนบนเตียง และทุกๆเช้าก็จะมาปลุกโดนการกัดแบบเบาๆตรงเท้าบ้าง มานั่งบนตัวบ้าง เป็นแบบนี้ทุกวัน

ปล ** นี่เป็นรูปน้องมีมี่ แมวที่ผมเล่าให้ฟังครับ



แต่วันนี้เป็นวันที่เกิดเรื่องที่แย่มากๆสำหรับผมเรื่องนึง คือวันนี้แมวผมเสียนะครับ เสียตอนประมาณสามทุ่มกว่าๆ


ก่อนหน้านั้นประมาณ5-10นาทีได้ ตอนนั้นมันเป็นเวลาปรกติที่ผมต้องเอาเค้ามาไว้ในห้องแล้ว

ขณะที่ผมกำลังจะเดินออกไปจากห้อง ผมก็เจอน้องเค้านอนอยู่หน้าห้องผม

แต่สภาพตอนผมเห็นคือ ตัวเปียกหมด แล้วตอนจับอุ้มขึ้นมา รู้สึกได้ว่าน้องเค้าหายใจรวนริน คืออาการแย่แล้ว

เลยรีบอุ้มลงไปข้างล่าง เพื่อที่จะเอาผ้าไปเช็ดตัุว แต่อยู่ดีๆน้องเค้าก็ไม่หายใจแล้ว คือนิ่งๆไปเลย

แล้วๆน้องๆที่บ้านผมก็มาเช็คอาการ คือตัวน้องเค้าเปียก แล้วลิ้นจุกปากด้วย

(ตอนแรกผมไม่เห็น เพิ่งมาสังเกตตอนที่น้องชายผมเปิดปากมันดู)

ผมเลยคาดคิดไว้ว่า ไม่โดนวางยามา ก็ อาจจะโดนแกล้งโดยการจับโยนลงน้ำ หรือ

มันอาจจะซนเองก็ได้ หลังบ้านผมมีคนเลี้ยงไก่นะ แล้วแมวผมหลังๆชอบไปเล่นตรงนั้น

ไม่รู้ไปกัดไก่เขาตายไหม แต่แมวผมตัวไม่ใหญ่มากนะ ไม่น่าจะกัดให้ไก่ที่ตัวใหญ่กว่าตายได้

(หรืออาจจะตาย แต่ผมไม่รู้เอง) เขาเลยอาจจะวางยาไว้ในอาหาร กันเผื่อมีตัวอะไรมายุ่งกับไก่ของเขาอีก


ในความรู้สึกตอนนั้นคือรู้สึกแย่มาก อยากจะร้องไห้มากๆ แต่ที่เราอยู่มีคนมาดูหลายคน ผมเลยไม่ได้แสดงอาการมากมายอะไร

ผมเดินอุ้มน้องเค้าไปตรงข้างๆบ้าน ไปตรงที่ๆน้องเค้าชอบไปนอนเล่นประจำ จากนั้นผมก็จัดการขุดหลุม เพื่อที่จะฝังศพน้องเค้า
แล้วระหว่างที่กำลังขุดหลุมฝุังน้องเค้า จู่ๆน้ำตามันไหลเองเลย แล้วผมนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นคนเดียว คือมันเศร้าอ่ะ เพราะเราเล่นกับเค้ามานาน อยู่กับเค้ามาเป็นปีๆ

แต่หลังจากที่ผมร้องไห้เสร็จ ผมก็จัดการขุดหลุมฟังเค้าไว้ แล้วผมก็เข้าบ้านไปอาบน้ำ

ผ่านไปซักพัก ตอนนั้นผมนั่งในห้องคนเดียว

ผมเลยมานั่งเปิดดูรูปแมวผมที่ถ่ายไว้ในคอมพิวเตอร์ มีไม่เยอะนะ ประมาณไม่เกินสิบรูป เพราะผมไม่ค่อยชอบถ่ายรูปแมว ถ่ายไว้นานๆที ขณะที่นั่งดูอยู่ ก็ดันร้องไห้ออกมาอีก คือมันคิดถึงมาก รักมากๆ คือให้ทำใจได้นะ แต่ต้องใช้เวลานิดนึง เพราะคืออยู่ด้วยกันทุกวัน พอมาจากไปก็ใจหายแหละครับ รู้สึกแย่มากๆ


ทำให้ตอนนี้ผมต้องดูแลตัวที่เหลือให้ดี ต้องไม่ให้มันเกิดเรื่องแบบนี้อีก ไม่งั้นผมคงต้องรู้สึกแย่กว่านี้แน่เลย

ยังไงก็ขอฝากเพื่อนๆที่เลี้ยงแมวระบบเปิดไว้นะครับ ว่าถ้าแมวไม่่ได้ใส่ปลอกคอ ก็ใส่ให้มันหน่อยก็ดี เวลาใครเห็นจะได้รู้ว่ามีเจ้าของ แล้วถ้าเค้าหายไปนานๆ อย่าปล่อยให้หายไปแล้วคิดว่าจะกลับมานะครับ ไปตามหาหน่อยก็ดี ไม่งั้นอาจจะสายเกินไปแบบผม แล้วต้องมานั่งเสียใจทีหลังก็ได้

ปล ถ้าใครอ่านแล้วตาลายไปหน่อยก็ขอโทษทีนะครับ

ขอขอบคุณสำหรับพื้นที่และขอบคุณที่ให้ผมได้ระบายนะครับ