เกมในความทรงจำ : Final Fantasy VII

**เรื่องมีการใส่สีตีไข่บ้างเพื่ออรรถรส บางอย่างก็จำไม่ได้จริงๆ 555**

เกาะกระแสดราม่าเกมหน่อยครับ แน่นอนว่าคงไม่มาดีเบตอะไรให้มันปวดหัว ยังไงฝ่ายนั้นก็จั่วหัวมาอยู่แล้วว่าเขาไม่ฟัง แต่บทความชุดนี้ก็จะเล่าประสบการณ์ดีๆที่เกี่ยวกับเกม อาจจะไม่ได้สร้างสรรค์มากมายอะไร บางอย่างก็เป็นความสุขเล็กน้อยที่หาได้ทั่วไป แต่ก็อยากให้ผู้อ่านได้เห็นว่า “เกมก็ทำให้เกิดความรู้สึกดีๆได้” ครับ



เอาจริงๆผมจำไม่ค่อยได้ว่าผมเล่น Final Fantasy VII ในช่วงเวลาไหน แต่คลับคล้ายคลับคลาว่าคงเป็นช่วงเข้ามหาลัยใหม่ๆนี่ละครับ (หลังเกมออกนานเหมือนกัน เพราะตอนเกมออกแรกๆผมไม่มีเครื่อง Playstation) ถือเป็นเกม JRPG เกมแรกที่เล่นเลย ซึ่งเวอร์ชั่นที่ผมเล่นเป็นเวอร์ชั่น PC และในระหว่าง Install อยู่นั้น น้องสาวของผมก็ได้เข้ามาดูด้วย

แนะนำตัวละครก่อน น้องสาวของผมอ่อนกว่าผม 6 ปีครับ ค่อนข้างห่างกันพอสมควร แต่เราก็รักกันดีนะครับ (ยกเว้นช่วงอิจฉาน้องช่วงแรกๆที่ทะเลาะกันตามปกติ 5555) แต่เธอจะไม่ได้เป็นเด็กเนิร์ดเท่าผมเท่าไหร่นัก จะมีช่วงที่เป็นสาววายบ้าง แต่เด๋วนี้เธอหายละ 555 ซึ่งช่วงที่เกิดเหตุการณ์ในเรื่องนี้นั้น เธอน่าจะเรียนอยู่ ม. ต้นครับ



เมื่อผม Install เกมเสร็จและเริ่มเล่น น้องสาวผมก็ติดใจครับ ตัวละครและบทสนทนาคงถูกใจเธอด้วย (ช่วงแรกๆเกมยังไม่ดราม่ามากด้วย) หลังจากนั้นเธอก็ดูผมเล่นมาเรื่อยๆครับ กิจวัตรประจำวันหลังจากทำการบ้านทบทวนบทเรียนเสร็จ พวกเราสองคนพี่น้องก็จะมานั่งเล่น Final Fantasy VII กันครับ เล่นกันแบบ Blind คลำทางกันเองนี่แหละ (แน่นอนว่าภาษาอังกฤษแต่เราสองคนใช้ได้อยู่แล้วในเรื่องนี้เลยสบายๆ) ซึ่งเมื่อเข้าสู่ช่วงครึ่งหลังของเกมที่เนื้อเรื่องมันซับซ้อนดราม่ามากขึ้นพวกเราก็ได้จมดิ่งดื่มด่ำไปกับโลกของเกมและได้ discuss กันอย่างสนุกสนานเลย (แถมยังทำให้ผมได้สัมผัสกับเกมที่มี ost ที่เพราะมากๆเกมหนึ่งด้วย)

จนในที่สุดครับ พวกเราก็ได้มาถึงบอสตัวสุดท้ายของเกม Sephiroth ซึ่งอย่างที่บอกว่าเล่น Blind ทำให้การมาสู้บอสใหญ่ครั้งนี้ของเรามาแบบงงๆมาก ไม่ได้ไปเก็บความลับอะไรเท่าไหร่เลย เลเวลก็แค่ 50 กว่าเท่านั้น (มารู้ทีหลังว่าเลเวลน้อยมาก...) ซึ่งผลเหรอครับ ก็แพ้กระจุยน่ะซิ แค่ Bizarre Sephiroth ที่เป็นร่างแรกก็ไม่สามารถเอาชนะได้แล้วครับ โดนตบกลับจุดเซฟกันทุกทีไป เมื่อสู้เท่าไหร่ก็ไม่ชนะสักที ผมก็เริ่มเบื่อครับ และสุดท้ายก็เลิกล้มความพยายามไป การเล่น Final Fantsy VII ของสองพี่น้องเหมือนจะจบแค่นั้น แต่ตอนนั้นผมไม่รู้ตัวครับ ว่าน้องสาวผมยังไม่ยอมแพ้



วันหนึ่งหลังจากกลับมาจากเรียน ผมก็เห้นน้องสาวนั่งอยู่ที่คอมครับ เธอกำลังเล่น Final Fantasy VII อยู่! เมื่อถามว่าทำอะไร เธอก็บอกว่า “เก็บเวล” ครับ เธอได้ย้อนกลับมาที่แผนที่โลกก่อนเจอ Sephiroth และได้มานั่งตบมอนสเตอร์เก็บเลเวลแถวนั้น

“เดี๋ยวจะต้องไปเก็บพวกนี้ด้วย” เธอพูดก่อนจะส่งกระดาษซีรอกซ์เย็บเล่มปึกหนึ่งให้ผมดู... มันคือหนังสือบทสรุป Final Fantasy 7 ครับ เธอได้ไปขอยืมจากเพื่อนมาซีร็อกซ์ ภายในมีความลับต่างๆที่พวกเราสองพี่น้องที่เล่นแบบ Blind พลาดไปหลายอย่างมากเลยทีเดียว (แม้แต่ตัวละคร Vincent พวกเราก็ไม่ได้มาร่วมทีม 5555) พวกเราจึงได้ไปตามเก็บความลับต่างๆกัน ทำให้ได้รู้ว่า เกม JRPG ชั้นดีนี่มีอะไรให้ทำเยอะกว่าที่คิดไว้ บอสลับก็อลังการและยากมากด้วย (สุดท้ายก็ฆ่า Emerald Weapon ไม่ได้ด้วยนะ 555) ผ่านไปสักพัก ตัวละครของพวกเราเก่งขึ้นพอสมควรและมีอาวุธที่ดีขึ้นแล้ว เอาล่ะ ได้เวลาคิดบัญชีกับ Sephiroth กัน



ครืนนนน สำเร็จแล้ว! พวกเราปราบ Sephiroth จนได้ครับ ขนาดผมถอดใจไปแล้วแท้ๆนะ จบได้เพราะน้องสาวผมแท้ๆทำให้ผมประทับใจมากเพราะปกติเธอไม่ใช่คนที่สนใจเกมอะไรขนาดนั้นครับ หลังจากที่ดูฉากจบเสร็จ เราสองคนก็หันมามองหน้า ยิ้มให้กัน แล้วผมก็พูดขึ้นมาว่า “เกมต่อไปเล่นเกมอะไรดี”

สิบกว่าปีผ่านไปครับ ปัจจุบันผมทำงาน แต่งงานมีครอบครัวแล้ว เกมก็ยังคงเล่นอยู่ ส่วนน้องสาวผมอยู่มหาลัยปีสุดท้ายครับ เธอไม่ค่อยได้เล่นเกมแล้ว การเรียนคงเครียดๆด้วย ถึงแม้ว่าจะยากแล้วที่จะได้มีโอกาสเล่นเกมด้วยกันเหมือนเมื่อก่อน แต่ความทรงจำดีๆอันมีค่านี้ก็เป็นสมบัติชิ้นหนึ่งที่จะเก็บไว้ตลอดไป ต้องขอบคุณเกมด้วยส่วนหนึ่งสำหรับความทรงจำดีๆครับ

ยกมือ เป็นอีกคนที่รักภาคนี้มากๆ เช่นกันครับ

ผมเล่นภาคนี้ตอน ม.2 บน PSOne เวอร์ชั่นปกติ 3 แผ่น

ตอนจบ ไม่มีวินเซนต์เช่นกัน แต่มียูฟี่นะ ลิมิตเบรคอะไรก็ไม่ครบเหมือนกันครับ 55+ มั่วจบเอา

สุดท้ายก็ไปนั่งฟาร์มบอลแดงๆ 3 ลูกในถ้ำเซฟิรอธ จนเวล 99 แล้วไปตบเซฟี่ซ้ำๆ รัวๆ

ความทรงจำสำหรับเกมนี้คือ

- ทำเกรดให้ดีเพื่อให้พ่อแม่ซื้อเครื่องให้
- เก็บเงินซื้อแผ่นแท้เองเป็นเกมแรก
- มีเครื่อง แต่เล่นได้เฉพาะวันหยุด
- กระเสือกกระสนไปเมืองนีออน (พระโขนง) เพื่อเช่าเล่น
- ที่เมืองนีออนเจอฐานบัญชาการการเล่นไฟนอล 7 นับสิบๆ เครื่อง ไปยืนดูเค้าเอาวินเซนท์ เข้ากลุ่มพอดี
- ฉากจบเกมเรียกพ่อมาดูด้วย ตื้นตันแบบบอกไม่ถูก

สุมหัวดูเพื่อนเล่นตั้งกะวันแรกๆที่เกมออก คลำๆงูๆปลาๆรอบทสรุป
กด new game โชว์ CG สุดอลังการให้เพื่อนคนอื่นอ้าปากค้างเล่น

ตอนนั้นเล่น ver. ญี่ปุ่นอย่างเดียว..งมหาวิธีชุบแอริธแต่ได้วิธีผสมโจโคโบะทองมาแทนแบบงงๆได้มาก่อนมีบทสรุป..ช่วงนั้นฮ๊อตมากเพราะทุกคนที่มาเล่นต้องถามผม(บ้านเป็นร้านเกม) ....จบรอบแรกไม่มี vincent ไม่ได้โอดิน พลาด bahamut zero ลิมิตไม่ครบ ไม่มี master materia ....มาเก็บตอนเล่นใหม่รอบหลังๆ 5555

RPG เกมแรกที่ผมหัดเล่นเลย แต่ตอนนั้นเพิ่งฝึกเล่น เลยเล่นไม่จบ มาจริงจังกับภาค 8 แทน

ตอนนี้ถ้ามีเวลาจะเล่นบน PS4 ให้จบอยู่ ดองไว้นานละ

ผมซื้อ PS เพราะเกมนี้เลยยังแปลกใจตัวเองเลยว่า ทำไมเมื่อก่อนยุค SFC และ PSX ผมเล่นเกม RPG หรือพวกวางแผนที่เป็นภาษาญี่ปุ่นได้ อย่าง Final VII ผมก็เล่นภาคญี่ปุ่น แปลก็ไม่ออก มั่วๆเอา ก็จบได้ แถมโคตรสนุกนั่งเล่นตั้งแต่เช้ายันเย็น อ่านก็ไม่รู้เรื่อง เหมือนดูๆภาพแล้วก็เดาเนื้อเรื่องเอา เนตก็ไม่มี พอตอนนั้นมีพวกบทสรุปที่เป็นแบบสมบูรณ์ของสำนักพิมพ์อะไรนะ ที่ชื่อ tonbo ละมั้ง เล่มนั้นผมก็ซื้อนะ (ติดใจมากตั้งแต่เค้าทำบทสรุป ดราก้อน เควส 6 ละ ทำละเอียดดี) พอได้อ่านหนังสือเค้าถึงรู้ว่า มีเก็บไอเท็มลับ มีตัวลับอย่างวินเซนท์ โห... เลยมานั่งเล่นอีกรอบ ช่วงนั้นไปร้านเกม เริ่มมีกระแสว่า มีวิธีทำให้แอริธไม่ตายได้ด้วย ก็กลับมาเล่นอีกรอบอีก คิดถึงตอนนั้น ก็สนุกดี

แต่ตอนที่ออกภาค inter ที่เป็น 4 แผ่น และมี โอเมก้าเวพ่อนเพิ่มเข้ามา อันนั้น ผมไม่ได้เล่นละ คิดแล้วก็อยากกลับไปเล่นอีกนะ ไว้รอเล่น FF VII Remake ใน PS5 ทีเดียวเลยละกัน

วิ่งไล่หาซื้อบทสรุปเพราะข้ามบ่องูไม่ได้

เป็น 1 ใน 2 เกมแรกที่ได้เล่นบน ps1

(อีกเกมคือ FF tactics สุดเทพนั่นเอง ~~~)

แต่สมัยนั้นชอบ Tactics มากกว่าแฮะ

แล้วก็ เป็นเกมที่ลงทุนซื้อบทสรุปเล่นมแรก เล่มใหญ่ของ gamemag ที่ควบภาค 8 ด้วย

โอ้ยยยยย อยากกลับไปเป็นเด็ก

ff7 นี่ดังหลายด้าน แต่ที่จำได้มากที่สุดคือ ฉาก gold sauser ตราตรึงใจ กับอีกอย่างคือ diagram สำหรับเดิน sphere ที่ซับซ้อนสุดๆ ไม่มีบทสรุปนี่ไปไม่ถูกเลย ตอนเล่นก็อยากให้จบเร็วๆ แต่จบแล้วรู้สึกรวมๆทั้งหมดนี่สมบูรณ์แบบเลยเกมนี้

ตอน ff7 ออกใหม่ๆ ผมยังเป็นเด็กคุมร้านเกม ในซอยกิ่งเพชรอยู่เลย สมัยนั้นเกมนี้กับ goal storm เป็นแผ่นยอดนิยมประจำร้าน 555

จบภาคนี้มา3รอบ (ถ้านับว่า ดู+ไกด์ภรรยา ตลอดเกมจนเล่นจบด้วยก็ 4รอบ)


- ตัดสินใจซื้อเพราะ โดน หนังสือเกมยุคนั้น ทั้งเกมแม็กเมก้า hyped บอกว่าเกมเทพ ก็เลยซื้อมา

- แน่นอนภาค JP ด้นสดแน่นอน ไม่ได้ซื้อเฉลยด้วย

(ตอนเด็ก ยุคFC กับ SFC ไม่ใช้แฟน FF แต่เคยเล่น FF4 จบ (engFFII) + ซื้อFF6 มาver JP ดองไม่จบ )

- เล่นครั้งแรกตอนเกมออก ซื้อแผ่นก๊อปจากสะพานเหล็ก 3แผ่น แพงระยับ

- ตอนนั้นรู้สึกตื่นตากับความเป็น3d ของRPGเจน ps1 อยู่นะ แต่ไม่ได้มองว่าสวยมั้ย(รู้สึก tekken 2สวยกว่า)

- เล่นๆไป จนถึงมิดก้าก็แล้ว สลัมก็แล้ว ตอนวัยนั้น ก็รู้สึกไม่ชอบ theme มันที่เป็น เหล็กๆ เน่าๆ โรงงานๆเท่าไหร่

เป็นแบบนี้กับทุกเกมที่มีด่านโรงงาน dongkey kong เอยอะไรเอย

(อาจจะเป้นเหตุผลที่ดองFF6ตอนวัยเด็ก)

- ได้ออกนอกเมืองเป้นครั้งแรก (หลังเหตุการณ์ขี่มอไซค์สุดepicอีกตะหาก)

เจอ world map น้ำตาจะไหล รู้สึกค่อยเป็น FF แบบที่เคยเล่นหน่อย
(พอดีเคยเล่นแต่FF4 ซึ่งนะ..ภาคแรกๆมันworldmap แต่เริ่มเลย)

-ตายเพราะงูมิดก้าโซลอม หาทางไปต่อไม่ได้

-เหมิอน ตอนนั้นจะยังหาบทสรุปไมได้รึไม่คิดจะหาไม่แน่ใจ ก็รอบทสรุปในเกมแม็กไป

-ที่โรงเรียน ไม่มีเพื่อนสนิทที่เล่นเกมนี้กันเลย

- เลิก






ผ่านมาหลักปี..

FF8 ออก...ผมกับน้องชาย ก็เล่นกันจนจบ..ซึ้งฟินจิ้นสาวแตกภาพสวย ทำให้ อารมณ์ยังค้าง

เลยไปสะพานเหล็ก ไปหาซื้อ FF7

-คราวนี้ภาค eng (inter มั้ยไม่แน่ใจ) แต่รอบนี้ มาพร้อม บทสรุปเกมเจ้านึง...

-รู้สึกภาพเหลี่ยมปั๊กเลย...

-มีบทสรุปแล้วนิจะเหลืออะไร.. ลุยจนจบ

-เสียดายไมไ่ด้เซอไพรซ์กับการตายแอริธ เพราะโดนสปอยด์อย่างหนักมาหลายปี (ถึงวิธีการชุบชีวิตบลาๆ)

-แต่ยังอินอยู่ดี

ดีเทลล์เกมเยอะมาก รู้สึก เล่นแล้วเรา OP มาก พอดีผมกับน้องสาย grind เลยบ้าพลังเรืองเก็บเวลมาทีเรียให้ master ให้มันเกิด แล้วใส่อันเทพๆบางอันหลายลูก

ตอนนั้นว่าFF8 สนุกมากๆแล้วนะ แต่ยอมรับว่า ระบบมาทีเรียมันทำให้รู้สึกสนุกกว่า FF8

-จบแล้วประทับใจมาก (แต่ตอนนั้นรู้สึกเข้าใจเรืองได้ไม่หมด แต่รวมๆแล้วซึ้งไม่รู้เพราะพลังของOSTด้วยป่าว )

สิ่งที่พลาดรอบแรก มีแค่ ชนะเอเมอรัลไม่ได้ ชนะรูบี้ไม้ได้

เล่นซ้ำมาน่าจะเกิน10รอบ จบแบบcomplete 4รอบ

ชอบไฟนอล7มากสุด คงเพราะเฟิสอิมเพรชชั่นด้วย เป็นเกม rpg เกมแรกที่เล่นจนจบได้ ก่อนหน้านั้นพวก เบรธออฟไฟร์ เคยแค่ลองเล่นแต่เล่นไม่จบ

เกมนี้เป็น JRPG เกมแรกจริงๆที้ทำให้ผมหันมาสนใจ RPG อย่างจริวจัง

เล่นครั้งแรกตั้งกะ ps1 ออกใหม่ๆ ตอนนั้นอยู่ป.4 เองเล่นแบบไม่รู้เรื่องอะไร สุดท้ายต้องยอมแพ้ หาทางไปต่อไม่ได้ หลังเหตุการณ์แอริธโดนเสียบ จบแผ่น 1 ก็ช๊อค หมดอารมณ์เล่นต่อ

กลับมาเล่นจนจบจริงๆ ก็ตอนม.ต้น

สนุกเล่นจบไปหลายรอบมาก ไม่ดูบทสรุปมาก่อน รอบแรกเล่นจบโดยแทบไม่ได้เก็บอะไรเลยไม่รู้เลยว่าผสมโจโคโบ๊ะได้ ไม่รุ้เลยว่าผสมมาทีเรียทุกอย่างมาสเตอของแต่ละสีได้ เลยต้องมาเล่นอีกหลายรอบ จนเก็บมนอสูร 13อัสวินได้แล้วแบบ เฮ้ย สุดยอด เพลงประกอบเพราะดี เล่นไปเรื่อยๆได้ทั้งวันโดยไม่เบื่อ จะมีช่วงเบื่อหน่อย ตอนคลาวฟื้นความจำ เราะอ่านภาษาเขาก็ไม่ออก เรียกได้ว่า สมบูรแบบเลย