เกมในความทรงจำ : Final Fantasy VII

**เรื่องมีการใส่สีตีไข่บ้างเพื่ออรรถรส บางอย่างก็จำไม่ได้จริงๆ 555**

เกาะกระแสดราม่าเกมหน่อยครับ แน่นอนว่าคงไม่มาดีเบตอะไรให้มันปวดหัว ยังไงฝ่ายนั้นก็จั่วหัวมาอยู่แล้วว่าเขาไม่ฟัง แต่บทความชุดนี้ก็จะเล่าประสบการณ์ดีๆที่เกี่ยวกับเกม อาจจะไม่ได้สร้างสรรค์มากมายอะไร บางอย่างก็เป็นความสุขเล็กน้อยที่หาได้ทั่วไป แต่ก็อยากให้ผู้อ่านได้เห็นว่า “เกมก็ทำให้เกิดความรู้สึกดีๆได้” ครับ



เอาจริงๆผมจำไม่ค่อยได้ว่าผมเล่น Final Fantasy VII ในช่วงเวลาไหน แต่คลับคล้ายคลับคลาว่าคงเป็นช่วงเข้ามหาลัยใหม่ๆนี่ละครับ (หลังเกมออกนานเหมือนกัน เพราะตอนเกมออกแรกๆผมไม่มีเครื่อง Playstation) ถือเป็นเกม JRPG เกมแรกที่เล่นเลย ซึ่งเวอร์ชั่นที่ผมเล่นเป็นเวอร์ชั่น PC และในระหว่าง Install อยู่นั้น น้องสาวของผมก็ได้เข้ามาดูด้วย

แนะนำตัวละครก่อน น้องสาวของผมอ่อนกว่าผม 6 ปีครับ ค่อนข้างห่างกันพอสมควร แต่เราก็รักกันดีนะครับ (ยกเว้นช่วงอิจฉาน้องช่วงแรกๆที่ทะเลาะกันตามปกติ 5555) แต่เธอจะไม่ได้เป็นเด็กเนิร์ดเท่าผมเท่าไหร่นัก จะมีช่วงที่เป็นสาววายบ้าง แต่เด๋วนี้เธอหายละ 555 ซึ่งช่วงที่เกิดเหตุการณ์ในเรื่องนี้นั้น เธอน่าจะเรียนอยู่ ม. ต้นครับ



เมื่อผม Install เกมเสร็จและเริ่มเล่น น้องสาวผมก็ติดใจครับ ตัวละครและบทสนทนาคงถูกใจเธอด้วย (ช่วงแรกๆเกมยังไม่ดราม่ามากด้วย) หลังจากนั้นเธอก็ดูผมเล่นมาเรื่อยๆครับ กิจวัตรประจำวันหลังจากทำการบ้านทบทวนบทเรียนเสร็จ พวกเราสองคนพี่น้องก็จะมานั่งเล่น Final Fantasy VII กันครับ เล่นกันแบบ Blind คลำทางกันเองนี่แหละ (แน่นอนว่าภาษาอังกฤษแต่เราสองคนใช้ได้อยู่แล้วในเรื่องนี้เลยสบายๆ) ซึ่งเมื่อเข้าสู่ช่วงครึ่งหลังของเกมที่เนื้อเรื่องมันซับซ้อนดราม่ามากขึ้นพวกเราก็ได้จมดิ่งดื่มด่ำไปกับโลกของเกมและได้ discuss กันอย่างสนุกสนานเลย (แถมยังทำให้ผมได้สัมผัสกับเกมที่มี ost ที่เพราะมากๆเกมหนึ่งด้วย)

จนในที่สุดครับ พวกเราก็ได้มาถึงบอสตัวสุดท้ายของเกม Sephiroth ซึ่งอย่างที่บอกว่าเล่น Blind ทำให้การมาสู้บอสใหญ่ครั้งนี้ของเรามาแบบงงๆมาก ไม่ได้ไปเก็บความลับอะไรเท่าไหร่เลย เลเวลก็แค่ 50 กว่าเท่านั้น (มารู้ทีหลังว่าเลเวลน้อยมาก...) ซึ่งผลเหรอครับ ก็แพ้กระจุยน่ะซิ แค่ Bizarre Sephiroth ที่เป็นร่างแรกก็ไม่สามารถเอาชนะได้แล้วครับ โดนตบกลับจุดเซฟกันทุกทีไป เมื่อสู้เท่าไหร่ก็ไม่ชนะสักที ผมก็เริ่มเบื่อครับ และสุดท้ายก็เลิกล้มความพยายามไป การเล่น Final Fantsy VII ของสองพี่น้องเหมือนจะจบแค่นั้น แต่ตอนนั้นผมไม่รู้ตัวครับ ว่าน้องสาวผมยังไม่ยอมแพ้



วันหนึ่งหลังจากกลับมาจากเรียน ผมก็เห้นน้องสาวนั่งอยู่ที่คอมครับ เธอกำลังเล่น Final Fantasy VII อยู่! เมื่อถามว่าทำอะไร เธอก็บอกว่า “เก็บเวล” ครับ เธอได้ย้อนกลับมาที่แผนที่โลกก่อนเจอ Sephiroth และได้มานั่งตบมอนสเตอร์เก็บเลเวลแถวนั้น

“เดี๋ยวจะต้องไปเก็บพวกนี้ด้วย” เธอพูดก่อนจะส่งกระดาษซีรอกซ์เย็บเล่มปึกหนึ่งให้ผมดู... มันคือหนังสือบทสรุป Final Fantasy 7 ครับ เธอได้ไปขอยืมจากเพื่อนมาซีร็อกซ์ ภายในมีความลับต่างๆที่พวกเราสองพี่น้องที่เล่นแบบ Blind พลาดไปหลายอย่างมากเลยทีเดียว (แม้แต่ตัวละคร Vincent พวกเราก็ไม่ได้มาร่วมทีม 5555) พวกเราจึงได้ไปตามเก็บความลับต่างๆกัน ทำให้ได้รู้ว่า เกม JRPG ชั้นดีนี่มีอะไรให้ทำเยอะกว่าที่คิดไว้ บอสลับก็อลังการและยากมากด้วย (สุดท้ายก็ฆ่า Emerald Weapon ไม่ได้ด้วยนะ 555) ผ่านไปสักพัก ตัวละครของพวกเราเก่งขึ้นพอสมควรและมีอาวุธที่ดีขึ้นแล้ว เอาล่ะ ได้เวลาคิดบัญชีกับ Sephiroth กัน



ครืนนนน สำเร็จแล้ว! พวกเราปราบ Sephiroth จนได้ครับ ขนาดผมถอดใจไปแล้วแท้ๆนะ จบได้เพราะน้องสาวผมแท้ๆทำให้ผมประทับใจมากเพราะปกติเธอไม่ใช่คนที่สนใจเกมอะไรขนาดนั้นครับ หลังจากที่ดูฉากจบเสร็จ เราสองคนก็หันมามองหน้า ยิ้มให้กัน แล้วผมก็พูดขึ้นมาว่า “เกมต่อไปเล่นเกมอะไรดี”

สิบกว่าปีผ่านไปครับ ปัจจุบันผมทำงาน แต่งงานมีครอบครัวแล้ว เกมก็ยังคงเล่นอยู่ ส่วนน้องสาวผมอยู่มหาลัยปีสุดท้ายครับ เธอไม่ค่อยได้เล่นเกมแล้ว การเรียนคงเครียดๆด้วย ถึงแม้ว่าจะยากแล้วที่จะได้มีโอกาสเล่นเกมด้วยกันเหมือนเมื่อก่อน แต่ความทรงจำดีๆอันมีค่านี้ก็เป็นสมบัติชิ้นหนึ่งที่จะเก็บไว้ตลอดไป ต้องขอบคุณเกมด้วยส่วนหนึ่งสำหรับความทรงจำดีๆครับ