อีก 2 ตอนจะจบแล้ว

ยอมคนแต่งจริงๆ ตอนแรกไม่ค่อยชอบความกวนเท้าของรุ่นน้องสักเท่าไร เล่นแรงเกิน แต่พอเริ่มปรับบทให้มันซอฟต์ลงแล้วเออ มันเริ่มดูดีน่าอ่านขึ้นไม่รู้สึกท๊อกซิกเหมือนตอนแรกๆ หลังจากนั้นคู่นี้ก็เริ่มมีการพัฒนาการที่ดีขึ้นเรื่อยๆ แต่ละคนก็ช่วยอีกฝั่งพัฒนาตัวเองกันมาตลอด ปมในใจของแต่ละคนที่ใส่มาก็ดูสมเหตุผลเป็นวัยรุ่นดี ไม่ใช่ปมบ้านแตกครอบครัวขาดความอบอุ่น แถมแต่ละคนก็รู้จุดเด่นของตัวเองและอีกฝ่าย แถมช่วยกันพูดช่วยกันดันให้อีกคนไปถึงเป้าหมาย ไม่ได้แค่พูดเชียร์ว่าถ้าเป็นอีกฝ่ายต้องทำได้แน่ แต่ลงมือเชียร์สนับสนุนเต็มที่ถึงขอบเวทีเลย

ฉากบอกรักของคู่นี้มันดูเหมาะสมกันดี ไม่ยืดไม่ยาว บอกในตอนที่เหมาะสมที่ความรักสุกงอมพอดี แถมที่สำคัญไม่หนีแต่เลือกเผชิญหน้าตอนบอกความรู้สึกตัวเองให้อีกฝ่ายเหมือนมังงะเรื่องอื่นๆที่ชอบใช้มุกหนีจังหวะสำคัญนี้ด้วย

เริ่มจะมาอีหรอบเดิมแบบนารุโตะละ
"ขาดชั้นไปสักคน คนในหมู่บ้านมีปัญญาทำอะไรกันได้บ้างไหม"
แต่กรณีโบรุโตะกลับรู้สึกสะใจกว่า น่าจะเป็นเพราะโบรุโตะโดนหนักแต่เด็ก ต้องออกหมู่บ้านแต่เด็กละมั้ง

ดราม่าตึงๆ
ในอดีต
นอนจังพยายามช่วยโกโจที่เศร้าเพราะพึ่งเสียพ่อแม่ไปจากอุบัติเหตุ ทั้งอ่านหนังสือให้ฟัง ทั้งชวนเล่น แต่ก็ไม่ได้ผล
แต่พอโกโจรู้จักตุ๊กตาฮินะ ก็กลับมาร่าเริงจนไม่สนใจอะไรเลย ทำให้นอนจังโกรธและเสียใจ จนเผลอพูดรุนแรงใส่โกโจสร้างแผลใจจนถึงทุกวันนี้

นอนจังก็ยังรู้สึกผิดและเป็นแผลใจเช่นเดียวกัน

มารีนตอนนี้ก็ซึมจิตตก เพราะเข้าใจว่าตัวเองเป็นคนดึงโกโจมาให้ช่วยเรื่องตัดชุดคอสเพลย์ จนไปขัดขวางความฝันของโกโจที่จะเป็นช่างทำตุ๊กตาฮินะ

ถือว่าตอนนี้มาถึงประเด็นใหญ่ของเรื่องละ แต่เดียวซักพักก็เคลียร์กันได้