จุดเริ่มต้น ณ ทางเดินมืดๆ
อยู่ๆ ก็ลืมตาขึ้นในห้องเก็บของมืดๆ ค่อยๆ เดินมาตามทางเดินที่ว่างเปล่าผ่านการชี้นำของเสียงที่ได้ยินในหัว จนมาถึงตรงสุดทางตรงด้านหน้ามีแมวดำตัวหนึ่ง แฟรี่ทุกตนกลัวแมว หากมีแมวอยู่แฟรี่จะเดินไปทางนั้นไม่ได้ เดินไปอีกทาง แฟรี่นำกุญแจมาไขเปิดเข้าไปในห้องที่ดูเหมือนห้องนอนที่ว่างเปล่า ในห้องนั้นมีเตียงนอนด้วยกัน 3 เตียง แต่ทุกเตียงนั้นว่างเปล่า แฟรี่ได้ยินเสียงในหัว “ทุกครั้งที่แฟรี่เกิดขึ้นจะได้รับของขวัญ จงไปรับของขวัญของเธอ จงจับคทาสีทองนั้น” แฟรี่เดินตามทางในห้องนอน เห็นคทาอันหนึ่งลอยอยู่ในอากาศ แฟรี่จับมันตามเสียงที่อยู่ในหัวจากนั้นคทาก็ค่อยๆ ลดระดับลงมีละอองแสงสีแดงพุ่งออกมารวมกันกลายเป็นแหวนสีแดงสุกสกาวอยู่ตรงหน้าแฟรี่ เสียงในหัวอีกครั้ง “จงหยิบแหวนแห่งแฟรี่มาสวมที่มือข้างขวา แฟรี่ทุกคนจะต้องมีแหวน” แฟรี่หยิบแหวนมาสวมที่นิ้วมือข้างขวาจากนั้นเวลาก็เริ่มเดินทุกอย่างค่อยๆ มืดลง

กันยา ช่วยตอบหน่อย ถ้าคุณอยู่ตรงนั้น
แฟรี่อยู่ในห้องเรียนที่ว่างเปล่า ตรงหน้ามีเด็กสาวผมสีขาวหน้าตาอ่อนโยนอยู่คนหนึ่ง ในมือของเธอนั้นกุมดอกไม้ที่เหี่ยวแห้งอยู่ดอกหนึ่ง ข้างๆ เธอมีจดหมาย แฟรี่ค่อยๆ หยิบจดหมายขึ้นมาอ่าน ลายมือที่บรรจงเขียนขึ้น บอกเล่าคำขอของเธอต่อแฟรี่ เธอเชื่อว่าแฟรี่นั้นมีจริง และเธออยากให้แฟรี่ตอบกลับเธอ ถ้าเป็นได้ ถ้าแฟรี่อยู่ที่นี่จริง ได้โปรดทำให้ดอกไม้ในมือของเธอกลับมามีชีวิตอีกครั้งด้วยเถอะ ลองมองดูรอบๆ ถัดไปอีกห้อง แฟรี่เห็นภาพความทรงจำของเด็กสาวคนเดิม เธอมอบเครื่องบรรณาการให้แฟรี่เป็นช่อสดของต้นไม้หรืออะไรสักอย่าง ได้ยินเสียงในหัวเหมือนครั้งก่อน “แฟรี่สามารถคืนชีวิตให้สิ่งที่ตายไปแล้วได้ ด้วยการนำเวลาขออีกสิ่งหนึ่งที่มีขนาดพอๆ กันไปใส่กับกับสิ่งที่ตายไปแล้ว” แฟรี่ลองทำตามเสียงนั้น เอามือขวาที่ใส่แหวนของแฟรี่จับลงไปที่ช่อสดนั้น ทันใดนั้น ช่อสดค่อยๆ แห้งเหี่ยวลง แหวนแฟรี่ที่มือข้างขวาก็ส่องแสงสว่างขึ้น แฟรี่ใช้มือข้างเดิมไปจับกับดอกไม้แห้งในมือเด็กสาว ดอกไม้ที่แห้งเหี่ยวก็ค่อยๆ กลับมามีชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง วางดอกไม้กลับลงไปในมือเด็กสาว และเวลาก็เริ่มเดิน เธอตกใจกับสิ่งที่เห็นและดีใจมาก เธอเชื่อว่าแฟรี่อยู่ตรงหน้าเธอ เธอแนะนำตัวเอง เธอชื่อ ยูริยะ และแล้วเวลาก็เริ่มเดิน

20 ตุลา มาทำให้พวกเค้าเชื่อกันเถอะ
แฟรี่ลืมตามาในห้องที่อยู่กับยูริยะครั้งก่อน เดินออกมา แฟรี่เห็นยูริยะทำท่าแอบมองไปทางห้องครัว แฟรี่เข้าไปใกล้ยูริยะ และทำให้รู้ว่าแฟรี่อยู่ตรงนั้น ด้วยการขยับสิ่งของ เวลาเดิน ยูริยะยิ้ม แล้วบอกให้แฟรี่อ่านจดหมายที่อยู่กับเธอ เวลาหยุดลง แฟรี่อ่าน จดหมายที่เขียนอย่างบรรจง ยูริยะบอกในจดหมาย ที่นี่ยังมีเด็กอยู่อีก 5 คน เธออยากให้ทุกคนเชื่อว่าแฟรี่มีจริงเหมือนกับเธอ เธอจึงให้สมุนไพรทุกคนไว้คนละหนึ่งอัน เธออยากให้แฟรี่หาสมุนไพรที่ทุกคนซ่อนไว้แล้วเอามาใส่ในหม้อซุปที่พี่ใหญ่กำลังทำอยู่ แฟรี่ออกสำรวจและหาสมุนไพรมาใส่จนครบ ในระหว่างที่สำรวจนั้นแฟรี่เจอจดหมายฉบับหนึ่งสอดอยู่ใต้ประตูของห้องอาจารย์ใหญ่ในนั้นเขียนข้อความขอโทษ เล่าถึงคืนที่มีพายุหนัก เจ้าของจดหมายได้ออกไปจากบ้าน เธอได้พบกับสิ่งที่น่ากลัวจนไม่อาจลืมได้ และทุกคืนสิ่งนั้นมันกลับมาในความฝันเธอ มันเหมือนมาจับที่แผลที่ขาเธอ มันทำให้แผลที่ขาเธอไม่หายสักที เมื่อนำสมุนไพรไปใส่ในหม้อจนครบ เวลาก็เริ่มเดิน

22 ตุลา มาสร้างที่นั่งให้แฟรี่กันเถอะ
แฟรี่ลืมตาขึ้น ตอนนี้แฟรี่อยู่ในห้องครัว ห้องที่ก่อนหน้านี้ที่แฟรี่แอบเอาสมุนไพรมาใส่ในหม้อซุปของพี่ใหญ่ แฟรี่เริ่มเดินสำรวจในหอพัก แฟรี่พบภาพความทรงจำของเนลในโบสถ์ ที่อยู่ตรงหน้าเนลนั่นมีซากหนูตายอยู่ตัวหนึ่ง พร้อมมีดอกไม้วางข้างๆ มันเป็นหนูที่เนลเลี้ยงไว้ แฟรี่ลองจับหนูขึ้นมา ดูเหมือนมันตายเพราะกินอะไรบางอย่างขนาดใหญ่เข้าไปจนติดคอ แฟรี่เดินสำรวจรอบๆ ต่อ พบว่าตอนนี้พวกเด็กๆ เชื่อว่าแฟรี่มีอยู่จริง และพวกเค้ากำลังประชุมกันว่าจะตั้งเก้าอี้ให้แฟรี่นั่งตรงตำแหน่งไหนของหอพักดี เพราะเค้าเชื่อว่าหากมีที่ให้แฟรี่อยู่ แฟรี่ก็จะอยู่กับพวกเค้าไปตลอดนั่นเอง ที่หน้ากระดานดำมีพี่ใหญ่กับนอร์แมน เหมือนกำลังทำอะไรกันอยู่ แฟรี่เข้าไปดูใกล้ๆ พบว่า พี่ใหญ่กำลังเปิดกล่องหยิบฉลากที่เขียนตำแหน่งที่อยากให้ไปตั้งเก้าอี้ของแฟรี่ จากทุกคนอยู่ โดยนอร์แมนเป็นคนเขียนมันลงบนกระดานดำ ยังคงมีกระดาษบางอันของบางคนที่หายไป แฟรี่ลองเดินไปรอบๆ พบว่ากระดาษที่อยู่กับเนลยังคงว่างเปล่า เนลยังไม่ได้เขียนอะไรลงไป และกระดาษของแมรี่นั่นหาไม่พบ ลองสำรวจรอบๆ บนชั้น 2 แฟรี่พบเศษของบางอย่างติดมากับกองผ้าที่แมรี่หยิบมาจากห้องอาจารย์ใหญ่ แฟรี่เก็บมา ณ ชั้น 1 แฟรี่พยายามจะเดินไปทางห้องอาจารย์ใหญ่ แต่ก็เจอกับแมวดำประจำหอยืนขวางทางเดินอยู่ ตรงหน้าทางเข้าหอ โรน่า ได้เอาหญ้าแมววางไว้ที่พื้น เนลอยู่ตรงนั้นด้วย แฟรี่อ่านความทรงจำของโรน่า โรน่าบอกเนลว่าตนเองอยากจับแฟรี่ให้ได้ เนลเตือนว่า แฟรี่อาจเป็นที่มาของลางร้ายก็เป็นได้ แฟรี่ก้มลงไปหยิบหญ้าแมวที่โรน่าวางล่อไว้ เวลาเริ่มเดิน โรน่า เดินเข้ามาเอาสุ่มครอบลงตรงตำแหน่งที่เห็นหญ้าแมวหายไป แฟรี่ถูกจับ !! ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพราะพอโรน่ายกสุ่มขึ้น สิ่งที่เด็กสาวเห็นก็คือความว่างเปล่า เด็กสาวรำพึงกับตัวเอง ถ้าขาขวาไม่เจ็บหล่ะก็ เธออาจจะจับแฟรี่ได้ก็ได้ หลังจากได้หญ้าแมวมา แฟรี่นำมันไปใส่มือของ ยูริยะ ที่อยู่ตรงทางเดินฝั่งตรงข้ามกับแมวดำ ยูริยะใช้มันล่อแมวดำไปหาและกอดไว้ เธอลำพึง ทีนี้แฟรี่จะได้ไปพบอาจารย์ใหญ่ได้สักที แฟรี่ทำตามที่ยูริยะรำพึง แฟรี่เข้าไปพบอาจารย์ใหญ่ ในห้องแฟรี่เห็นอาจารย์ใหญ่ถือสิ่งที่คล้ายคทาอยู่ มันแตกเสียหาย เมื่อลองมองดูส่วนที่แตกนั้นเหมือนกับชิ้นส่วนที่แฟรี่เก็บได้ที่ชั้น 2 ตรงที่แมรี่อยู่ แฟรี่หยิบชิ้นส่วนนั้นมาต่อเข้ากับคทาในมืออาจารย์ใหญ่ ทันใดนั้นคทาก็ถูกซ่อมแซมกลับมาสมบูรณ์เหมือนเดิม เวลาเริ่มเดิน อาจารย์ใหญ่เริ่มพูด เค้ารู้ว่าแฟรี่อยู่ตรงนี้ เค้ารู้ว่าแฟรี่สามารถย้อนเวลากลับไปในอดีตได้(ซึ่งแฟรี่ก็เพิ่งจะรู้ว่าทำได้เหมือนกัน) แต่การจะย้อนอดีตนั้นมีค่าใช้จ่ายอยู่ ค่าใช้จ่ายคือเวลา อาจารย์ใหญ่เสนอเวลาชีวิตของเค้าทั้งหมดให้กับแฟรี่ โดยเค้าขอร้องแฟรี่เรื่องนึง ช่วยใช้เวลาชีวิตของเค้า เพื่อย้อนเวลากลับไปคืนที่พายุหนัก ช่วยโรน่าไม่ให้ขาเจ็บ ช่วยเด็กสาวที่น่าสงสารนี้ด้วย อาจารย์ใหญ่เรียกคทานี้ว่า คทาสีทอง อาจารย์ใหญ่บอกให้แฟรี่จับคทาสีทองนี้ แฟรี่จับ ทันใดนั้นเวลาชีวิตของอาจารย์ใหญ่ก็ถูกดูดออกมาจนหมด ร่างของอาจารย์ใหญ่เริ่มเหี่ยวแห้งลง แฟรี่ได้เวลาของอาจารย์ใหญ่มาแล้ว และเริ่มย้อนเวลา

กุมพาพันธ์ คืนพายุหนัก
แฟรี่ย้อนเวลามา พอลืมตาขึ้นที่ตรงนั้นคือห้องของอาจารย์ใหญ่ มีอาจารย์ใหญ่นั่งอยู่บนรถเข็น เวลานี้เป็นเวลากลางคืนและดูเหมือนว่าจะมีพายุอยู่ด้วย ใช่แล้วแฟรี่ย้อนกลับมาคืนที่มีพายุหนัก ย้อนกลับมาตามคำขอร้องของอาจารย์ใหญ่ให้ช่วยโรน่า แฟรี่ยังจำข้อความที่โรน่าเขียนบอกอาจารย์ใหญ่ไว้ที่ใต้ประตูได้ว่า คืนพายุหนักเธอเห็นอะไรบางอย่างและเธอแอบออกมา จนมันเป็นสาเหตุให้ขาของเธอเจ็บและไม่หายมาตลอด ถ้าอย่างนั้นสิ่งที่แฟรี่ต้องทำก็คือ ไม่ให้โรน่าออกไปข้างนอก แฟรี่เริ่มเดินไปที่ชั้น 2 เพื่อดูรอบๆ ตัว เหตุการณ์วันนั้นคือ เนลไม่สบายมาก เด็กๆ กังวลกันมาก และถ้าหากแฟรี่มีจริงเด็กก็อยากจะขอพรจากแฟรี่ให้ช่วยเนลด้วย นั่นอาจเป็นสาเหตุให้โรน่าออกไปข้างนอก แฟรี่เจอพี่ใหญ่กับยูริยะคุยกันตรงทางเดินชั้น 2 เกี่ยวกับอาการไม่สบายของเนล พี่ใหญ่ให้ยาเนลกินแล้ว ในมือของยูริยะตอนนี้มีแท่นจุดกำยาอยู่ แฟรี่แอบหยิบมา แฟรี่เอามันไปตั้งที่หัวเตียงของเนล นอร์แมนที่เฝ้าไข้เนลอยู่เห็นแท่นจุดกำยาจึงนำยาที่ช่วยให้หลับสบายใส่ลงไปและจุด กลิ่นของกำยาทำให้เนลนอนหลับสบายขึ้น แฟรี่แอบหยิบกำยาที่เหลือจากมือของนอร์แมน แอบเข้าไปในห้องนอนของหอพักหญิง ที่นั่นแฟรี่เห็นโรน่ามองออกไปนอกหน้าต่าง ที่ท่าน้ำมีอะไรบางอย่างส่องประกายสว่างสีแดงดูน่ากลัว ใช่โรน่าเห็นมันและวางแผนจะแอบออกไป แฟรี่แอบเอากำยาที่ได้มาจากนอร์แมนจุดบนหัวเตียงของโรน่า ด้วยกลิ่นของกำยา โรน่าจึงหลับไป คืนนั้นเธอไม่ได้ออกไปไหน และเวลาก็เริ่มเดินอีกครั้ง

22 ตุลา แฟรี่เลือกที่นั่ง
แฟรี่ลืมตาขึ้นมาตรงเตียงนอนของโรน่า วันที่ 22 ตุลา แฟรี่ลองเดินสำรวจมีหลายอย่างที่เปลี่ยนไป แมรี่ที่ชั้น 2 ไม่ได้มีเศษของคทาสีทองอยู่ที่ตัวอีกแล้ว เธอมีกระดาษที่เขียนข้อความว่าเธออยากจะให้พวกเด็กๆ เอาเก้าอี้ของแฟรี่อยู่ตรงไหนแทน แฟรี่เก็บมันมา ที่ชั้น 1 โรน่ายังคงพยายามจับแฟรี่เหมือนเดิมโดยมีเนลอยู่ด้วย เธอยังคงจับแฟรี่ไม่ได้เหมือนเดิม แต่ต่างตรงคราวนี้ เธอวิ่ง และกระโดดได้ ใช่แล้ว โรน่าไม่ได้ออกไปข้างนอกในคืนนั้น ขาเธอไม่เจ็บอีกต่อไปแล้ว กระดาษเปล่าในกระเป๋าของเนลตอนนี้เขียนสถานที่ที่เนลอยากให้พวกเด็กๆ เอาเก้าอี้ของแฟรี่ไปตั้งแล้ว แฟรี่จังแอบเก็บมา เมื่อได้กระดาษครบแล้วแฟรี่จึงแอบเอากระดาษพวกนั้นไปใส่กล่องลงความเห็นในห้องเรียนที่มี พี่ใหญ่และนอร์แมนกำลังเขียนกระดานอยู่ เวลาเริ่มเดิน พี่ใหญ่หยิบกระดาษที่แฟรี่แอบใส่ลงไปอ่านทีละแผ่น หลังจากอ่านจบนอร์แมนก็เขียนสถานที่นั้นลงบนกระดานดำ ตอนนี้เขียนเสร็จแล้ว สถานที่ต่างๆ ถูกเขียนตามความต้องการของพวกเด็กๆ ทั้ง 2 คุยกันว่าแฟรี่จะชอบที่ไหนนะ ถ้าหากให้แฟรี่เป็นคนเลือกหล่ะ เวลาหยุดเดินอีกครั้ง แฟรี่ได้ยินที่ทั้ง 2 คุยกัน จึงได้หยิบช็อคในมือของนอร์แมนมาวงตรงตำแหน่งที่แฟรี่อยากให้พวกเด็กๆ ตั้งเก้าอี้ให้แฟรี่ เวลาเดินอีกครั้ง พี่ใหญ่และนอร์แมนเห็นก็ตกใจ แต่ก็ดีใจที่แฟรี่เลือกที่จะเป็นเพื่อนกับพวกเค้า และแล้วเวลาก็ผ่านไป

31 ตุลา เล่นดนตรีฉลองกันเถอะ
เพื่อฉลองการที่ได้เป็นเพื่อนกับแฟรี่ พวกเด็กๆ คิดจะเล่นดนตรีในหอดนตรี ติดที่ตรงหอดนตรีนั้นเปิดไม่ได้มานานแล้ว พวกเด็กๆ นำโดยพี่ใหญ่กับนอร์แมน จึงพยายามจะปีนเข้าหอดนตรีที่หน้าต่างชั้น 2 โดยการขึ้นไปทางหลังคา ด้วยการช่วยเหลือของแฟรี่ ทำให้นอร์แมนกับพี่ใหญ่สามารถเข้าไปในหอดนตรีได้สำเร็จ เวลาเริ่มเดิน

31ตุลา เริ่มเล่นดนตรี
เด็กๆ ตอนนี้อยู่ในหอดนตรีกันหมดแล้ว เพื่อเตรียมจะเล่นดนตรีกัน โดยบนเวทีมีกล่องดนตรีใบใหญ่เป็นตัวแทนของแฟรี่เพราะพวกเด็กๆ อยากให้แฟรี่ร่วมเล่นดนตรีกับพวกเค้าด้าย กล่องดนตรีตอนนี้เสียอยู่ มีเฟือง 2 ตัวหายไป แฟรี่พบเฟืองชิ้นแรกในกระเป๋าเครื่องดนตรีของนอร์แมน เฟืองอีกชิ้นนั้นยังคงหาไม่เจอ แฟรี่พบว่าพี่ใหญ่โดนงูกัดเข้าที่คาง ด้วยความสงสัยแฟรี่จึงลองเดินขึ้นไปที่ชั้น 2 ของหอดนตรี จึงได้พบกับภาพความทรงจำของพี่ใหญ่ขณะที่ปีนเข้ามาในหอดนตรีทางหน้าต่าง ที่นั้นมีงูอยู่ตัวหนึ่ง มันกัดพี่ใหญ่ตอนที่ปีนเข้ามาด้วยความตกใจ แฟรี่ลองสัมผัสงูตัวนั้น อยู่ๆ งูตัวนั้นก็แห้งเหี่ยวตายแหวนแฟรี่ส่องประกายสีแดงออกมา แฟรี่ได้ดูดเวลาชีวิตของงูตัวนั้นออกมาแล้ว แฟรี่ลองนำเวลานั้นไปมอบให้กับหนูของเนล ที่นอนตายอยู่ในโบสถ์ ทันทีที่หนูของเนลคืนชีพขึ้นมามันได้ทำเฟืองชิ้นหนึ่ง ตกลงมาจากตัวมัน ซึ่งนั่นคือสาเหตุการตายของมัน แฟรี่ได้เฟืองมา มันเป็นเฟืองชิ้นเดียวกับที่แฟรี่กำลังหาอยู่ แฟรี่นำเฟืองชิ้นนั้นไปใส่ที่กล่องดนตรี กล่องดนตรีเริ่มทำงาน เด็กๆ ดีใจมากเมื่อรู้ว่าแฟรี่มีความสุขและอยากจะเล่นดนตรีพร้อมกับพวกเค้า งานเล่นดนตรีจึงเริ่มขึ้น และเวลาก็เดินทางอีกครั้ง

พฤศิจายน คืนแห่งฝันร้าย 19:00 น.
หลังจบงานเล่นดนตรีแฟรี่ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง และเดินเข้าไปในหอ แฟรี่พบยูริยะนั่งร้องไห้อยู่ตรงทางเดินบริเวณทางเข้าออกหอพักชั้น 1 แฟรี่สัมผัสยูริยะ เวลาเริ่มเดิน ยูริยะร้องไห้เธอบอกว่าเธอรู้ว่าแฟรี่อยู่ตรงนี้ ได้โปรด ได้โปรดอ่านจดหมายด้วย เวลาได้หยุดลง แฟรี่หยิบจดหมายจากยูริยะขึ้นมาอ่าน มีข้อความว่า ได้โปรดช่วยทุกคนด้วย ถ้าหากทุกคนเข้าป่าไปหล่ะก็ จะไม่มีใครรอดกลับมา หลังอ่านจดหมายจบแฟรี่มองไปที่ประตูที่อยู่ตรงใต้บันได มันเปิดอยู่โดยมีหมาประจำหอเฝ้าประตูอยู่ แต่สายไปแล้ว พวกเด็กๆ เดินผ่านประตูนั้นไปนานมากเลย มากเท่าไหร่ไม่รู้ แฟรี่จึงรีบออกเดินทางเพื่อติดตามไป ตามทางเป็นทางใต้ดินที่มืดและยาวมาก จากนั้นไปโผล่ที่สถานีรถไฟเก่า ตลอดทางเด็กๆ ได้ทิ้งภาพความทรงจำเอาไว้ จับความได้ว่า ในวันที่เล่นดนตรีกันนั้น เนล เห็นว่าหนูที่ตายแล้วของตัวเองกลับมามีชีวิตอีกครั้ง พวกเด็กๆ ที่ตอนนี้เชื่อว่าแฟรี่มีอยู่จริงนั้น เข้าไปอ่านตำนาน ตำนานที่ว่าแฟรี่สามารถคืนชีวิตให้กับสิ่งที่ตายไปแล้วได้ หากแต่จำเป็นต้องใช้ชีวิตที่มีขนาดไม่ต่างกันในเป็นเครื่องสังเวย เด็กๆ บอกอยากให้ยูริยะคือชีพ!? อยากช่วยยูริยะ แต่หากจะขอให้แฟรี่คืนชีพให้ยูริยะ ก็จำเป็นต้องมีของแลกเปลี่ยนที่เท่ากัน เด็กๆ จึงวางแผนกันออกไปจับสัตว์ที่ใหญ่พอในป่า เพื่อที่จะขอให้แฟรี่ใช้สัตว์ตัวนั้น คืนชีวิตให้กับยูริยะ สุดทางเดินใต้ดิน แฟรี่เก็บแว่นตาของเนลได้ เนลทำมันหล่นไว้ และหลังจากเดินขึ้นไปด้านบนจากตรงนั้นก็ออกมายังพื้นที่ภายนอกอาคาร ทางเชื่อมพาออกมาที่หลุมศพขนาดกลางที่ ด้านนอกนั้นหิมะตกขาวโพลนไปหมด เด็กๆ ตรงนั้นมีเพียง เนลกับโรน่าที่รออยู่ อาจเป็นเพราะ เนลทำแว่นตาหล่นไว้จึงทำให้ไม่สามารถไปต่อกับพวกเด็กๆ คนอื่นได้ แฟรี่คืนแว่นตาที่เก็บให้ให้เนล เนลบอกโรน่าว่าเห็นอะไรบางอย่าง แฟรี่ก็เห็นมันเป็นบางอย่างที่ดูไม่ดีมากๆ เนลบอกโรน่าให้รออยู่ตรงนี้ ส่วนเขาจะเดินไปตามหาคนที่เหลือ และเวลาก็เดินผ่านไป

พฤศิจายน คืนแห่งฝันร้าย 21:00 น.
แฟรี่ลืมตาขึ้นมาเวลาผ่านไป 2 ชั่วโมงแล้ว แฟรี่รีบเดินไปตามทางขึ้นเขา ระหว่างทางแฟรี่พบภาพความทรงจำของโรน่า เพราะถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวโรน่า จึงเดินขึ้นเขามาเพื่อตามหาเนล แฟรี่เดินตามทางต่อไปอีกสักพัก สิ่งที่เจอคือกองเสื้อผ้ากองหนึ่ง ที่กองเสื้อผ้านั้นมีแว่นของเนลตกอยู่ด้วยและด้านข้างมีดอกไม้แห้งเหี่ยวตายอยู่ มีความทรงจำของเนลอยู่ตรงนั้น ในความทรงจำเนลเจอดอกไม้บานอยู่กลางทุ่งหิมะ มองออกไปตามทางจะเจอกับภาพความทรงจำของเนลว่าเดินผ่านทางนี้ไป ถัดไปไม่ไกล แฟรี่เจอพี่ใหญ่นอนกอดแมวสีขาวตกใจกลัวเสียสติอยู่ พี่ใหญ่รำพึงด้วยความหวาดกลัวอย่างที่สุด เนื่องจากทำอะไรไม่ได้ แฟรี่จึงเดินทางต่อไป เดินต่อไป ไปเจอกับทางขึ้นเข้า ณ จุดนั้น แฟรี่เจอภาพความทรงจำของ แมรี่ พี่ใหญ่และนอร์แมน คุยกันว่าเห็นแสงไฟจากบนเขาน่าจะเป็นบ้านคน ให้ลองขึ้นไปสำรวจดู ฝั่งตรงข้ามกับทางขึ้นเขานั้น จะเจอกับโนร่าซึ่งดูเหมือนจะหลงทางและคงคลาดกับพี่ใหญ่ตอนที่พี่ใหญ่วิ่งลงมาจากเขาด้วยความหวาดกลัวแบบสุดๆ แฟรี่ตัดสินใจเดินขึ้นเขาต่อไป ที่บนเขามีบ้านหลังหนึ่งตั้งอยู่ ที่หน้าบ้านมีภาพความทรงจำของชายแก่กอดแมวอยู่ที่หน้าอกและพูดใส่เด็กทั้งสามว่า “พวกเธอมาทำอะไรที่นี่ โดยที่ไม่เอาแมวมาด้วย ที่แถวนี้เป็นแหล่งล่าเหยื่อของแฟรี่นะ ถ้ายังไม่อยากตายรีบเข้ามาในบ้านแล้วค่อยว่ากัน” เราเดินเข้าไปที่บ้านที่ตั้งอยู่สิ่งที่พบคือแมรี่อยู่ในบ้านหลังนั้นคนเดียว พร้อมกับสิ่งมีชีวิตที่จะเรียกว่ามนุษย์ก็ไม่ใช่ มันมีร่างเป็นเงาสูงใหญ่กว่ามนุษย์มาก ที่มือข้างนึงของมันถือของที่คล้ายกับคทาสีทองอยู่ มันเข้าไปในบ้านไม่ได้ มันพยายามวนเวียนอยู่เพื่อที่จะเข้าบ้านไปหาแมรี่ และมันก็มองไม่เห็นแฟรี่ ด้วยประตูบ้านปิดมิดชิดและความเป็นห่วงคนที่เหลือ แฟรี่จึงเดินขึ้นเขาไปต่อ แฟรี่พบนอร์แมน ถือคบเพลิงที่ไม่ติดไฟอยู่และพูดเกี่ยวกับว่าดาร์กแฟรี่มีจริงๆ ด้วยต้องทำอะไรสักอย่าง ต้องจุดไฟที่คบเพลิง เดินต่อจากนั้นมาเราพบกับภาพความทรงจำของพี่ใหญ่ กับกองเสื้อผ้ากองหนึ่ง ชายแก่ที่เป็นเจ้าของบ้านหลังนั้นถูกดาร์กแฟรี่ชิงเวลาทั้งหมดของชีวิตไป เค้าส่งแมวให้พี่ใหญ่แล้วบอกให้พี่ใหญ่วิ่งหนีไป ที่ตรงนั้นเราพอตะเกียงเทียนเล่มหนึ่ง เราจึงนำไฟไปจุดให้กับคบไฟในมือนอร์แมน เวลาเริ่มเดิน นอร์แมนขอบคุณเรา และเริ่มโบกคบเพลิงตะโกนล่อดาร์กแฟรี่ให้ออกมาหาเค้า และแล้วเวลาก็เริ่มเดินอีกครั้ง

**** ช่วง ทุ่ม ถึง สามทุ่มนี่เกิดเรื่องเยอะมาก เลยขอสรุปให้ฟังคร่าวๆ ดังนี้ ตอน 1 ทุ่มเนลที่หน้าสุสานเห็นเงาลางๆ ของดาร์กแฟรี่เดินขึ้นเขาไปด้วยความสงสัยเนลจึงเดินตามไป และถูกดาร์กแฟรี่เล่นงานเป็นคนแรก ขณะเดียวกัน คนอีก 3 คนคือ แมรี่ พี่ใหญ่และนอร์แมน ได้เดินขึ้นเขาไปเจอกับคนแก่เจ้าของบ้าน ด้วยเหตุผลอะไรไม่ทราบ ทั้งหมดทิ้งแมรี่ไว้ที่บ้านแล้วเดินขึ้นเขาไปด้านบนที่เป็นที่เก็บฟืน คนแก่ถูกดาร์กแฟรี่เล่นงานที่นั่น พี่ใหญ่ที่ได้แมวมาวิ่งลงเขาไปนอนกอดแมวอย่างหวาดกลัวที่ด้านตีนเขาซึ่งคงสวนกันกับโรน่าที่เดินตามหาเนลพอดี(ทั้ง 2 คนไม่เจอกัน) ส่วนนอร์แมนอยู่บนเขากับคบเพลิง ดาร์กแฟรี่ต้องการจัดการกับแมรี่ที่อยู่ในบ้าน จนเรามาจุดคบเพลิงให้นอร์แมน นอร์แมนจึงล่อดาร์กแฟรี่ออกไป**

พฤศิจายน คืนแห่งฝันร้าย 22:00 น.
แฟรี่ลืมตาอีกครั้งหลังเวลาผ่านไป 1 ชั่วโมง ณ จุดที่นอร์แมนเคยอยู่ ห่างไปไม่ไกลพอมองเห็นได้ มีกองเสื้อผ้าของนอร์แมนกองอยู่ ซึ่งนอร์แมนก็คงถูกดาร์กแฟรี่จัดการไปแล้วเหมือนกัน แฟรี่รีบวิ่งลงไปที่บ้านบนเขา ตอนนี้ประตูบ้านเปิดกว้างอยู่ ไม่เห็นวี่แววของ ดาร์กแฟรี่แล้ว ที่หน้าบ้านมีภาพความทรงจำของโรน่า ที่ร้องเรียกเพื่อนๆ เดินขึ้นเขามาลำพังจนเจอกับบ้านหลังนี้ หลังประตูบ้านที่เปิดอยู่ แฟรี่เห็นแมรี่กับโรน่ากอดกัน ด้วยความกลัว คิดว่าดาร์กแฟรี่ผ่านไปแล้ว แฟรี่จึงเดินเข้าไปด้านหลังบ้านเพื่อหาผ้าห่มหรืออะไรสักอย่างมาให้เด็กโชคร้ายทั้ง 2 คน หลังจากหยิบผ้าห่มจากหลังบ้านกำลังจะเอามาให้เด็กทั้ง 2 คน แฟรี่ก็ต้องตกใจ ดาร์กแฟรี่ ตอนนี้มันยืนอยู่ข้างเด็กทั้ง 2 คนแล้ว แฟรี่พยายามตะโกนห้ามเพื่อปกป้องเด็กหญิงทั้ง 2 แต่ก็สูญเปล่า ดาร์กแฟรี่ใช้คทาสีทองแทงไปที่ตัวของแมรี่แล้วหลังจากนั้นร่างของเธอก็สลายไปคงเหลือเป็นกองเสื้อผ้าไว้ ไม่นานมันก็มาทำอย่างเดียวกับโรน่า เด็ก 2 คนจากไปแล้วเหลือเพียงกองเสื้อผ้า ดาร์กแฟรี่ได้เวลาชีวิตของทุกคนไปแล้ว จากนั้นมันก็หายไปเหมือนเป็นอากาศเช่นกัน ที่กองเสื้อผ้าของเด็กทั้ง 2 มีเพียงความทรงจำที่แสนจะทรมาน หลงเหลืออยู่ และแล้วเวลาก็ผ่านไปอีกครั้ง

11 ธันวา วันแห่งผลลัพท์
แฟรี่ลืมตาขึ้นมาในบ้านร้างบนภูเขา ณ ตำแหน่งเดียวกับที่แฟรี่เห็น โรน่าและแมรี่ ถูกดาร์กแฟรี่ช่วงชิงเวลาทั้งหมดไปและสลายกลายเป็นอากาศ แฟรี่หันไปมองรอบๆ ที่เปลี่ยนไปคือตอนนี้ในบ้านหลังนี้มีทางเดินใต้พื้นบ้านเปิดออก แฟรี่เดินไปตามทางจึงพบว่าทางเดินนี้เชื่อมต่อกับทางเดินใต้หอพักตอนขาออกมาเข้าป่าของพวกเด็กๆ แฟรี่ใช้ทางนั้นกลับไปที่หอพัก หอพักตอนนี้ทรุดโทรมเหมือนไม่มีคนอยู่มาเนิ่นนาน แฟรี่เดินสำรวจดูพบรถเข็นอาจารย์ใหญ่ที่ท่าน้ำและหลังจากตรวจสอบพบว่าอาจารย์ใหญ่ฆ่าตัวตายไม่นานหลังจากที่รู้ว่าเด็กๆ ถูกดาร์กแฟรี่ฆ่า ที่ยังคงเหลืออยู่ในหอที่ทรุดโทรม คือพี่ใหญ่และแมวสีขาวกับสีดำ พี่ใหญ่รอดมาได้ราวปาฏิหาริย์เพราะคืนนั้นเค้ากอดแมวตัวสีขาวไว้แน่น ตอนนี้พี่ใหญ่เหมือนคนสิ้นหวังหมกมุ่นอยู่กับการอ่านหนังสือตำนานแฟรี่เกือบทุกเล่มในห้องสมุด พร้อมทั้งโทษตัวเองตลอดเวลาว่าไม่ควรพาพวกเด็กๆ ออกไปในคืนนั้นเลย นั่งสิ้นหวังโดดเดี่ยวในห้องเรียนเฝ้ารอการมาถึงของแฟรี่ แฟรี่มาถึงแล้ว แฟรี่กดกริ่งที่วางอยู่ด้านข้างตัวของพี่ใหญ่ พี่ใหญ่ได้ยิน และเริ่มพูด จากการอ่านพี่ใหญ่รู้ว่าแฟรี่สามารถย้อนเวลาได้ผ่านการดูดเวลาชีวิตของคนอื่นผ่านทางคทาสีทอง พี่ใหญ่ขอร้องและเสนอเวลาชีวิตของตนเองทั้งหมด แลกอย่างเดียว ขอให้แฟรี่ย้อมกลับไปเพื่อช่วยทุกคนด้วย ช่วยให้เหตุการณ์คืนนั้นไม่เกิดขึ้นที แฟรี่ค่อยๆ จับที่คทาสีทอง เวลาของพี่ใหญ่ถูกดูดไปจนหมด ร่างของพี่ใหญ่เริ่มแห่งราวกับเป็นมัมมี่ แฟรี่ได้เวลาของพี่ใหญ่มาแล้ว และเริ่มการย้อนเวลา

22 ตุลา วันแห่งโชคชะตา
แฟรี่กลับมาอีกครั้งด้วยเวลาชีวิตของพี่ใหญ่ กลับมาครั้งนี้ สิ่งที่เปลี่ยนไปคือประตูห้องพยาบาลได้เปิดอยู่ แฟรี่เดินเข้าไปในห้องพยาบาล จึงพบกับความจริง พบร่างไร้วิญญาณของยูริยะนอนหลับอยู่ในสภาพคล้ายมัมมี่ ที่ลิ้นชักด้านข้างมีข้อความเขียนไว้สั้นๆ ว่า เธอจากไปในคืนฤดูร้อนที่มีหิมะตก เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่างแฟรี่เห็นยูริยะอยู่ที่ท่าน้ำ แฟรี่เดินไปหายูริยะ ที่ท่าน้ำยูริยะพูดกับตัวเองเกี่ยวกับการเป็นเพื่อนกับแฟรี่ ความตาย การยอมรับมันและการจากไป เธอรู้ตัวเองตลอดเวลาว่าเธอไม่ได้มีชีวิตอยู่อีกแล้ว ยูริยะที่แฟรี่พบเจอมาตลอดนั้นเป็นเพียงวิญญาณที่สถิตย์อยู่ที่หอพักแห่งนี้โดยที่ยังไม่พร้อมที่จะจากไปเท่านั้น เธอเชื่อในแฟรี่ และการกระทำทุกอย่างของเธอก็เพราะเธออยากให้เพื่อนๆ ของเธอเชื่อในแฟรี่ด้วยเท่านั้นเอง แต่สิ่งที่แฟรี่จะต้องทำนั้นมากกว่านั้น แฟรี่ต้องเปลี่ยนอนาคตให้เด็กๆ ไม่ออกไปที่ป่า ไม่ไปพบกับคืนอันแสนเลวร้าย จะต้องทำอะไร แฟรี่นึกไปบนโต๊ะข้างๆ พี่ใหญ่ในวันที่ 11 ธันวา จำได้ว่ามีกุญแจดอกเล็กๆ ดอกหนึ่งมันคือกุญแจประตูด้านหลังที่เชื่อมออกไปยังป่า ต้องทำลายกุญแจทิ้ง!! แฟรี่เจอกุญแจดอกนี้ที่ใต้หมวกของนอร์แมน ประจวบกับนอร์แมนอยู่ในห้องน้ำพอดี แฟรี่จึงอาศัยโอกาสทิ้งกุญแจลงไปในชักโครกและกดน้ำทิ้งไปซะ อีกอย่างที่ต้องกำจัดคือหนู วันนั้นเนลเห็นหนูของตนเองกลับมามีชีวิตอีกครั้ง เห็นโอกาสจะคืนชีวิตให้ยูริยะ เด็กๆ จึงได้เข้าป่าไปแฟรี่นำหนูของเนลไปใส่ในมือยูริยะที่ท่าน้ำ ยูริยะลอยศพหนูไปตามแม่น้ำขณะรำพึงกับตัวเอง มันอาจจะยังไม่พอ? แฟรี่ยังคงเดินสำรวจรอบๆ อาคาร และได้พบกับแมรี่ที่มีหนังสือเกี่ยวกับเหตุการณ์คนหายตัวไปอย่างแปลกประหลาดในป่า แฟรี่หยิบหนังสือเล่มนั้นมาแล้วแอบสลับกับหนังสือที่เนลกำลังอ่านอยู่ หวังว่าเนลจะอ่านหนังสือเล่มนี้ และห้ามทุกคนไม่ให้ออกไปที่ป่า หลังจากนั้นแฟรี่จึงทำให้เวลาเดินไปข้างหน้าอีกครั้ง สู่วันแห่งผลลัพท์ อีกครั้ง

11 ธันวา วันแห่งผลลัพท์ อีกครั้ง
แฟรี่กลับมาที่วันที่ 11 ธันวาอีกครั้ง กลับมาเพื่อดูผลของความเปลี่ยนแปลงที่ได้ทำลงไปในวันที่ 22 ตุลา ด้วยความหวังที่ว่าจะสามารถช่วยชีวิตเด็กๆ ได้ จะสามารถทำให้เด็กๆ ไม่ออกไปที่ป่าได้ แต่แล้วก็ต้องผิดหวัง ถึงแม้จะเอาศพหนูของเนลไปทิ้งที่แม่น้ำแล้วก็ตาม แต่หลังจากอ่านกระดาษบันทึกของเนล เนลบอกว่าในวันที่เล่นดนตรีกันเด็กๆ เห็นนกที่ตายแล้วกลับมามีชีวิตอีกครั้ง มันทำให้เด็กๆ เชื่อว่าแฟรี่สามารถคืนชีวิตได้ และถึงแม้แฟรี่จะเอากุญแจประตูห้องใต้ดินที่เป็นทางเชื่อมไปสู่ป่าทิ้งลงชักโครกไปแล้ว เด็กๆ ก็ยังคงทำลายแม่กุญแจและออกไปที่ป่าอยู่ดี อาจารย์ใหญ่ก็ยังคงฆ่าตัวตายที่แม่น้ำ จะมีสิ่งเดียวที่เปลี่ยนแปลงไปก็คือวันนี้ แทนที่จะมีเพียงพี่ใหญ่รอดตายแค่คนเดียว เวลานี้มีเนลและโรน่า รอดจากฝันร้ายคืนนั้นมาได้ด้วย คงเป็นเพราะหนังสือเกี่ยวกับการที่คนหายไปอย่างลึกลับในป่าที่แฟรี่แอบสลับเพื่อให้เนลได้อ่านในวันที่ 22 ตุลากระมั่ง ทำให้ในวันที่ทั้งหมดออกไปยังป่า เนล ไม่ได้เดินขึ้นเขาไปด้วยยังคงรออยู่เป็นเพื่อนกับโรน่าที่ตรงทางเข้าป่า ซึ่งเมื่อโรน่า มีคนรอเป็นเพื่อนทั้ง 2 จึงรอด้วยกันและรอดมาได้ ณ เวลานี้แฟรี่ได้ข้อมูลเพิ่มเติมจากเด็กทั้ง 2 คน โดยสิ่งสำคัญที่รู้จากโรน่าคือ หากนำแหวนแห่งแฟรี่ไปสวมให้กับคนที่ตายแล้ว มันจะสามารถต่อชีวิตคนๆ นั้นไปได้อีก โรน่ายังพูดอีกว่าในวันที่มีพายุนั้นเธอเห็นแหวนแห่งแฟรีส่องแสงสีแดงที่ท่าน้ำ หากมีมันหล่ะก็ คงสามารถคืนชีวิตให้กับยูริยะได้ และหากยูริยะไม่ตายทุกคนก็คงไม่ออกไปที่ป่าแน่นอน แฟรี่เดินตามไปหาพี่ใหญ่ ซึ่งตอนนี้เค้าไม่ได้อยู่ในห้องเรียนแล้ว เค้าอยู่ที่ชั้น 2 ด้านหลังสุดของห้องอาจารย์ใหญ่ ด้วยความสิ้นหวังเหมือนเดิมพี่ใหญ่ขอร้องให้แฟรี่ดูดเวลาของเค้าอีกครั้งเพื่อที่จะช่วยเด็กที่เหลือ แฟรี่ทำตามที่ขอ ดูดเวลาของพี่ใหญ่ไปและย้อนกลับไปในอดีตอีกครั้ง

วันที่ 22 ตุลา อีกครั้ง
แฟรี่กลับมาอีกครั้ง ตอนนี้แฟรี่อยู่ที่ชั้น 2 ด้านในสุดของห้องอาจารย์ใหญ่ ตำแหน่งเดียวกับที่ดูดเวลาของพี่ใหญ่มา แฟรี่จึงเดินลงมาที่ห้องอาจารย์ใหญ่ แฟรี่พบอาจารย์ใหญ่ ได้ทำการซ่อมคทาสีทองให้อาจารย์ใหญ่เหมือนในครั้งก่อน และอาจารย์ใหญ่ได้ขอร้อง ขอร้องให้แฟรี่ช่วยปกป้องโรน่าเหมือนกับครั้งก่อนหน้านี้ แฟรี่ดูดเวลาของอาจารย์ใหญ่มาและทำการย้อนเวลาเพื่อกลับไปยังคืนที่มีพายุหนัก แต่คราวนี้ไม่ได้แค่เพื่อช่วยโรน่า แฟรี่ย้อนกลับไปด้วยเป้าหมายที่ต่างออกไปแล้ว

กลับมาอีกครั้ง คืนแห่งพายุ
แฟรี่ย้อนกลับมาในคืนที่มีพายุหนักอีกครั้ง ด้วยมีเป้าหมายเพื่อจะแก้ไขทุกอย่างและเพื่อที่จะปกป้องเด็กๆ ทุกคน ด้วยข้อความที่ได้จากโรน่า ว่าในคืนนั้นเธอเห็นแหวนแห่งแฟรี่อยู่ที่ท่าน้ำ ถ้าหากมีแหวนวงนั้นหล่ะก็มันอาจจะช่วยให้ยูริยะไม่ตายก็ได้ และหากยูริยะยังมีชีวิตอยู่ ทุกคนก็คงไม่ออกไปที่ป่า เรื่องเลวร้ายก็คงจะไม่เกิดขึ้น แฟรี่เริ่มออกเดินจุดมุ่งหมายเพื่อที่จะไปเก็บแหวนแห่งแฟรี่ที่ท่าน้ำ แฟรี่เข้าไปหยิบกุญแจประตูหลังจากบนเตียงของโรน่า กุญแจที่โรน่าซ่อนไว้เพื่อที่จะแอบออกมาตอนหลังและพบกับสิ่งที่เธอจะไม่มีวันลืมชั่วชีวิต หลังจากเอากุญแจไปไขเปิดประตู แฟรี่ก็ตรงไปยังท่าน้ำ สิ่งที่พบคือ ศพที่ร่างกายผอมแห้งจนดูไม่รู้ว่าเป็นใคร แฟรี่หยิบสิ่งที่คล้องคอศพออกมาดูมันสลักชื่อ มากาเร็ตต้า ไว้บนนั้น หลังจากเอาสิ่งนั้นออกมา ศพขยับนิดหน่อย ทำให้แฟรี่สามารถเอื้อมไปถอดแหวนออกจากนิ้วมือข้างขวาของศพได้ ทันทีที่แหวนถูกถอดออกเวลาก็กลับมาเดินไปข้างหน้าอีกครั้ง

22 ตุลา วันแห่งโชคชะตา อีกครั้ง
หลังจากลืมตาขึ้นแฟรี่ยังคงอยู่ที่ท่าน้ำ ตรงหน้าคือแหวนแห่งแฟรี่สีแดงที่ส่องแสงสุกสกาว แฟรี่หยิบมันเป้าหมายคือนำมันไปมอบให้กับยูริยะ แฟรี่เดินขึ้นไปที่ห้องพยาบาลเดินเข้าไปหาศพของยูริยะที่นอนสงบอยู่ แล้วก็บรรจงสวมแหวนลงที่นิ้วมือข้างขวาของยูริยะหลังจากสวม แหวนแฟรี่ ที่ได้จากศพในคืนที่พายุถล่มให้ยูริยะที่มือขวา ร่างของเธอก็ค่อยๆ กลับมามีชีวิตอีกครั้ง เธอยิ้มแล้วกล่าวขอบคุณเธอเชื่อว่าแฟรี่เป็นคนที่ช่วยเธอไว้ และแล้วเวลาก็เดินผ่านไป


วันสุดท้าย
มาถึงวันที่ทุกคนจะเล่นดนตรีที่หอดนตรี แฟรี่เริ่มลืมตาขึ้นมาที่เตียงของยูริยะ ซึ่งตอนนี้เตียงได้ว่างเปล่า เธอไม่ตายอีกแล้ว และได้ยินเสียงเธอพูดคุยกับเด็กคนอื่นๆ อย่างมีความสุข ที่เตียงตอนนี้มีแค่ภาพความทรงจำของแมรี่ที่กำลังทำความสะอาดเตียงอยู่ แฟรี่ออกเดินไปตามทางในระเบียงชั้น 2 ภาพความทรงจำของเด็กๆ ทุกคนที่มีชีวิตอยู่กันอย่างมีความสุข แฟรี่คิดในใจนี่เราทำสำเร็จแล้วสินะ หลังจากสำรวจภาพความทรงจำของทุกคนที่ระเบียงชั้น 2 แฟรี่ก็เริ่มเดินลงบันไดเพื่อไปยังหอดนตรี แต่แล้วทันทีที่แฟรี่ลงมาถึงยังชั้น 1 สิ่งที่แฟรี่พบคือ เสื้อผ้าของเนลที่กองอยู่กับพื้น กองอยู่เหมือนคืนนั้น คืนแห่งฝันร้าย แล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็ดูจะเงียบลงทันที แฟรี่เดินต่อไป ตามทางเดินที่นำไปยังหอดนตรี ที่หน้าโบสถ์ แฟรี่พบเสื้อผ้าของนอร์แมน แล้วที่โรงครัวก็พบเสื้อผ้าของพี่ใหญ่กองอยู่เช่นกัน หลังจากเดินเข้าไปในโบสถ์ แฟรี่พบชุดของโรน่ากับแมรี่กองรวมกันอยู่พร้อมกับความทรงจำของยูริยะ ซึ่งเป็นเพียงคำขอโทษ ขอโทษที่เธอกลายเป็น ดาร์กแฟรี่ และดูดช่วงเวลาของทุกคนไป แฟรี่รีบมุ่งไปที่หอดนตรี ที่หน้าหอดนตรีแฟรี่พบรถเข็นที่น่าจะมีอาจารย์ใหญ่นั่งอยู่แต่สุดท้ายบนรถเข็นก็มีเพียงเสื้อผ้าของอาจารย์ใหญ่ที่ว่างเปล่าเช่น กัน ที่นั้นมีบันทึกการทดลองสุดท้ายเขียนอยู่ “มนุษย์ที่กลายเป็นแฟรี่นั้นจะบ้าคลั้งและไล่ดูดช่วงเวลาของคนอื่นเรื่อยไป จากนั้นจะใช้ช่วงเวลาที่ได้มานั้นย้อนกลับไปในอดีต ยึดติดกับสิ่งนั้น ไม่มีวันหลุดพ้นตลอดไป” หลังจากอ่านจบแฟรี่เดินเข้าไปในหอดนตรี ภายในหอดนตรีตอนนี้เต็มไปด้วยภาพความทรงจำของเด็กๆ ที่กำลังเล่นดนตรีอย่างมีความสุข ณ ด้านล่างตรงกลางห้องนั้นมีร่างของยูริยะ ร่างเธอดูเลือนรางมีหมอกบางๆ บังตาเธออยู่มันเหมือนกับดาร์กแฟรี่ที่เจอในคืนนั้น เธอกุมแหวนถักที่เป็นสัญลักษณ์แสดงถึงแม้ไม่ได้เกิดจากพ่อแม่เดียวกัน พวกเราก็เป็นดังพี่น้องกัน มันเป็นแหวนถักที่เด็กทุกคนที่นี่ถักและสวมมันไว้ เธอกุมมันไว้ด้วยสีหน้าแสนเศร้า แฟรี่หยิบมันมาจากมือเธอและเวลาก็เริ่มเดิน ทันทีที่แหวนถูกหยิบออกไปจากมือเธอ ยูริยะรู้ทันทีว่าแฟรี่อยู่ตรงนั้น เธอร้องไห้ เธอบอกว่าเธอควมคุมตัวเองไม่ได้ เธอดูดเอาช่วงเวลาของทุกคนไป เธอเสียใจมาก และเธอก็หยิบคทาสีทองขึ้นมาถือไว้ เธอขอร้อง ขอร้องแฟรี่ให้ดูดเวลาที่เธอมีทั้งหมดไป ช่วยใช้มันเพื่อย้อนเวลากลับไปเพื่อปกป้องทุกคน ประโยคสุดท้ายที่เธอพูดคือ เธออยากเป็นแฟรี่ที่แสนดีเหมือนกับเรา แฟรี่หยิบจับคทาสีทอง ทันใดนั้นเวลาของยูริยะก็ถูกดูดมาที่แฟรี่ ร่างของยูริยะค่อยๆ เลือนหายไป แฟรี่ได้เวลาของยูริยะมา ก็ทำการเริ่มย้อนเวลา

ย้อนมายังจุดเริ่มต้น
ผ่านการย้อนเวลา แฟรี่ลืมตาขึ้นมาพบกับจุดเริ่มต้น แฟรี่จำได้ถึงสถานที่นี้ มันคือสถานที่แรกที่แฟรี่จำความได้ว่าปรากฎตัวขึ้นมายังโลกนี้ แฟรี่เดินไปตามทางเดินมืดๆ ทางเดิม แปลกตรงคราวนี้รถเข็นที่ดูน่าจะว่างเปล่ากลับมีอาจารย์ใหญ่นั่งอยู่ จดหมายในมืออาจารย์ใหญ่มีลายมือที่คุ้นเคยของยูริยะ เขียนไว้ว่า หนูขอโทษนะค่ะ หนูขอยืมคทาสีทอง หนูมีความปรารถนาที่อยากให้มันเป็นจริงอยู่ค่ะอาจารย์ใหญ่ เรายังคงเดินทางต่อไปตามทางเดินที่เหมือนกับครั้งแรก หยิบลูกกุญแจมาไขผ่านเข้าไปในห้องนอนของหอพักหญิง ซึ่งตอนนี้ต่างจากครั้งแรกที่มันเหมือนเป็นห้องนอนเปล่าๆ ตอนนี้เด็กผู้หญิง 3 คน โรน่า แมรี และยูริยะ ได้นอนอยู่บนเตียง ที่เตียงที่ไกลที่สุดมียูริยะนอนอยู่ แฟรี่ค่อยๆ เดินเข้าไป เสียงในหัวเหมือนกับครั้งก่อนก็ดังขึ้น “ทุกครั้งที่แฟรี่เกิดขึ้นจะได้รับของขวัญ จงไปรับของขวัญของเธอ จงจับคทาสีทองนั้น” แฟรี่ยืนอยู่หน้าคทาสีทองแล้ว เพียงแต่ครั้งนี้ต่างจากครั้งแรกที่แฟรี่มาที่นี่ ในครั้งแรกนั้นมีเพียงคทาสีทองตั้งอยู่ในอากาศ แต่ครั้งนี้คทาสีทองนั้นอยู่ในมือของยูริยะ แฟรี่จับคทาสีทองตามเสียงบอกที่ได้ยิน สิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าคือเวลาของยูริยะถูกดูดไปร่างของเธอค่อยๆ เหี่ยวลงและสูญเสียเวลาทั้งหมดกลายเป็นมัมมี่ คราวนี้แฟรี่รู้แล้วว่าทำไมยูริยะถึงกลายเป็นมัมมี่และไปนอนอยู่ในห้องพยาบาล ยังคงเหมือนครั้งก่อน ช่วงเวลาของยูริยะที่ถูกดูดมาได้เปลี่ยนเป็นแหวนสีแดงสุกสกาว พร้อมเสียงในหัวเหมือนครั้งก่อน “แฟรี่ หยิบแหวนแห่งแฟรี่มาสวมที่มือข้างขวาของเจ้า”

Bad end

True end