วินัยการใช้ถนนบ้านเราอ่อนแอมาก ช่วงนี้กระแสที่จอดรถมาแรง แต่ว่าจริงๆแล้วมันมีปัญหาร้อยแปดพันเก้าที่เกี่ยวกับการใช้ถนนและทางเท้า

เพราะคนจำนวนมากไม่เคารพพื้นที่สาธารณะ หรือไม่ก็เข้าใจผิดว่าสาธารณะคือของกูจะใช้ยังไงก็ได้

รู้สึกว่าผมเคยบ่นเรื่องที่จอดรถในจีคอนเมื่อหลายปีก่อนมั้ง ทุกวันนี้ก็ยังอยากให้กทม.ใช้ระบบซื้อรถต้องมีที่จอดแบบญี่ปุ่นอยู่ รอนโยบายผู้ว่าคนไหนพูดเรื่องนี้ก็จะเลือกคนนั้นแหละ

ซื้อรถต้องมีที่จอดเนี่ย ผมว่ารัฐบาลไหนก็ไม่น่าจะกล้าทำนะ เพราะถ้าทำนี่ผมว่า 70% น่าจะเดือดร้อนแน่ ๆ เอาง่าย ๆ แถวบ้านผมถนนเมน คนมีรถเกิน 1 คันแล้วไปจอดที่ในซอย ในซอยกลับรถบ้างนี่เยอะมาก

ถ้าพรรคไหนทำแล้วทำจริงนะ ท่านได้ 1 คะแนนเสียงจากผมแน่นอน ถ้ายิ่งไปไล่บี้ขนส่งสาธารณะให้กว้างขวาง ไม่เสียวันเว้นวันแล้วไร้ความรับผิดชอบควบคู่ได้นี่คือประเทศไทย 4.0 ที่แท้ทรูเลย

กับประเทศที่เน้นปริมาณก่อนคุณภาพอย่างพี่ไทยนี่คงยากอะครับ (แต่ถ้ามีใครชูนโยบายนี้ก็สนับสนุนนะ)
ทุกวันนี้ยังไม่ทำใบขับขี่เลย ไม่ใช่ว่าไม่อยากได้นะ
แต่ถ้าได้มาแล้วไม่มีรถจะขับ ทำไปก็เท่านั้นแหละ
จนตอนนี้ชักเริ่มปลงๆละ เหมือนกับการไปเที่ยวญี่ปุ่นนั่นแหละ
คือต่อให้อายุเลยวัยเกษียณไป ถ้ามีงบพร้อมทำจริงๆค่อยจัดไปตอนนั้นก็ได้

อีกเรื่องที่ผมว่าหนักพอกับมักง่ายก็ตือ "ประมาท"

คนไทยจำนวนมาก ประมาทได้ทุกเรื่องใช้ชีวิตเหมือนไม่ต้องแคร์อนาคต

ภาพรวมก็ใช่นะ เพราะเหตุการณ์ มันก็เป็นกระจกสะท้อนสังคม ในตอนนั้นๆ

เอาง่ายๆอย่างเส้นทึบเส้นประบนถนน ทุกวันนี้มีใครสนใจบ้าง อยากจะเปลี่ยนเลนก็เปลี่ยน แต่ตอนสอบใบขับขี่กลับตอบถูก ที่มันต้องปลงคือยอมรับว่าหลายครั้งก็เป็นคนที่ผมรุ้จักที่ทำ

นอกจากความมักง่าย.. ต้องบวกความเห็นแก่ตัวเข้าไปด้วยนะ..

แถวบ้านผมเป็นแบบอาคารพาณิชย์ เป็นย่านตลาดของ สจ. คนนึง

บ้านนึงอยู่หัวมุม เปิดเป็นร้านขายผ้า มีที่จอดรถหน้าบ้านกับข้างบ้าน เอามาทำเป็นร้านขายดอกไม้ ต้นไม้

ช่วงเดือนตุลาคมที่ผ่านมา เอาดอกดาวเรืองมาขายเต็มที่จอด แถมล้นเส้นออกมาถนนอีก

ข้านบ้านมันมีบ้านที่เคยเป็นร้านขายโทรศัพท์ แต่ปิดไปนานแล้ว ญาติมันก็ยึดหน้าบ้านกับที่จอดรถเอามาทำร้านขายผ้ามือ 2

ทุกวันศุกร์มีตลาดนัด แทบไม่มีที่จะจอดรถ ต้องเอามาจอดบนถนนกันเหลือเลนรถวิ่งแค่เลนเดียว

ร้องเรียน สจ. เจ้าของพื้นที่ไปก็ทำไรไม่ได้ เพราะมันเป็นคนรู้จักกับ สจ. -*-

เป็นคนที่โตมากับสวนหลวงและอยู่แถวนั้นาตั้งกะ 6 ขวบ

ทุกเสาร์อาทิตย์ตลาดจะเปิด รถจะมาจอดเยอะมาก ที่ๆจัดไว้มีแต่ค่าที่จอดแพง เพราะคนที่มาเดินเป็นคนค่อนข้างมีเงิน คนที่จะไม่จ่ายส่วนมากอาศัยไหล่ทางเอา จอดห่างตลาดเป็นกิโลก็มี

สุดท้ายทุกเช้าก็จะรถติดแบบสุดๆ

ระยะเวลามันสั่งสมให้คนเรามักง่าย เห็นเเก่ตัวด้วยนะ เเรกๆสมัยมีรถขับผมมีวินัยดี ไม่มีที่จอดก็วนหา มักจะยอมคนอื่นไปก่อน ให้ก่อนเสมอ เเต่นานวันเข้า ไม่ไหว เสียเปรียบตลอดก็ไม่ไหว เราเริ่มกลายเป้นคนที่เห็นเเก่ตัวทั้งการใช้ถนน การหาที่จอดเวลาไปที่ไหน ทุกวันนี้เลิกครับ ไม่รู้จะขับทำไม นั่งรถเมล์ไปต่อ BTS MRT เอา สบายใจดี

ความเห็นแก่ตัวมีหมดทุกคน และไม่เกี่ยวกับสัญชาติ

มีสองกลุ่มใหญ่ๆที่ช่วยกันสร้างสิ่งนี้ขึ้นมา คือคนที่ชอบเอาเปรียบคนอื่น กับคนที่ยอมให้ถูกเอาเปรียบ

แย่กว่าจอดขวางคือเจือกใส่เบรคมืออีก ไปก็นาน ไม่น่าแปลกใจที่เจ้าของบ้านจะโมโห เคยจอดรถในที่ทำงานปะหน้า บางทีผมยังเดินกลับไปดูว่าใส่เกียร์ว่างรึยัง ตอนนี้ไม่ได้ใช้รถ รู้สึกเครียดน้อยลงนะ แต่ไปเครียดเรื่องรถเมลขับเร็วขับซิ่ง หรือมอไซด์บนทางเท้าแทน เฮ่อ

พวกร้านอาหารข้างทางด้วยนะ ตอนที่ยังไปทำงานหัวตะเข้ลาดกระบัง
พอผ่านตรงนี้ที่เป็นร้าอาหารปุ๊ป ถนนจะหายไปเลนนึงทันที ก็เลนซ้ายสุดนั่นแหละ พอดีใช้มอไซค์ด้วยต้องคอยระวังพวกพี่เขาเปิดประตูกระทันหันอีก

เรามองเห็นคนทำผิดกฎจราจร
เราก็ว่าเขามักง่ายเห็นแก่ตัว

เราเคยทำกันบ้างมั้ย

ย้อนศรใกล้ๆ
จอดซ้อนซื้อของ ให้คนลง
รถติดไฟแดงก็ไหลตามน้ำไป
จอดที่คนพิการ
แทรกเลน
ฯ9ฯ

หลักๆเลย คนไทยส่วนใหญ่ไม่ได้ตั้งใจจะมักง่ายหรอก

แต่ไอ้ที่ว่าไม่ตั้งใจมักจจะมาจากคิดเอาเอง มโนเอาเองเล็กๆน้อยๆไม่ใช่เรื่องใหญ่ไม่เป็นไรหรอกมั้ง ไม่มีใครเห็นหรอกมั้ง เป็นจุดเริ่มต้นของทุกอย่างเริ่มจากจุดเล็กๆ

บางคนนิสัยมักง่าย อาจเริ่มจากแคะขี้มูกขนาด1มิลและดีดลงพื้น 55555555