Review : Coco (เต็มพิกัดสลัดจอมลุย)

กำกับ : Lee Unkrich, Adrian Molina (Monster Inc., Finding Nemo, Toy Story 2-3)

ภาพยนตร์อนิเมชั่นเรื่องล่าสุดจาก Pixar ซึ่งเบื้องหลังบอกว่าใช้เวลาในการสร้างนานถึง 7 ปีเลยทีเดียว จัดเป็นหนัง Pixar ที่ใช้เวลาในการสร้างนานที่สุด แต่เวลาที่เสียไปนั้นไม่สูญเปล่าครับ Coco มีกระแสรีวิวที่ดีมากและกำลังโกยรายได้อย่างล้นหลาม แถมยังมีผู้คาดการณ์ว่าอาจได้เข้าชิงออสการ์สาขาอื่นที่ไม่ใช่ Animation อีกด้วย แล้วผมละคิดอย่างไรกับ Coco ไปดูกันครับ



Coco เล่าถึง Miguel เด็กหนุ่มชาวเม็กซิกันที่เกิดในครอบครัวช่างทำรองเท้า ครอบครัวของเขามีความประหลาดอย่างหนึ่งคือพวกเขาเกลียดดนตรีเข้าไส้ ซึ่งมันตกทอดมาจากย่าทวดของเขาซึ่งโกรธแค้นที่สามีของเธอทิ้งเธอและลูกสาวไปตามฝันทางดนตรีและไม่กลับมาอีกเลย แต่ Miguel กลับเป็นเด็กหนุ่มที่รักดนตรีเป็นชีวิตจิตใจและฝันจะเป็นนักดนตรีที่ยิ่งใหญ่เหมือน Ernesto De Lacruz ไอดอลของเขา วันหนึ่งในงานเทศกาลบูชาบรรพบุรุษของชาวเม็กซิกัน Miguel ได้วางแผนจะไปประกวดดนตรีในงาน และเนื่องจากเขาไม่มีกีตาร์ เขาจึงแอบไปขโมยกีตาร์ของ De Lacruz ที่จัดแสดงไว้ แต่ทันทีที่เขาเล่นกีตาร์นั้น เขาก็พบว่าเขามาโผล่ในโลกวิญญาณของชาวเม็กซิกันเข้าให้แล้ว เกิดอะไรขึ้นกับ Miguel กันแน่ แล้วเขาจะกลับโลกจริงไปทำตามความฝันได้หรือไม่ ติดตามได้ใน Coco ครับ



สำหรับ Coco ผมก็คงเห็นตรงกับรีวิวหลายๆเจ้าครับว่าเป็นหนังที่น่าประทับใจมาก หนังมีความสนุกสนานตามสูตรของอนิเมชั่นจาก Disney/Pixar เป็นความสนุกสนานแบบไม่มีพิษภัยสามารถพาบุตรหลานไปดูแล้วก็สามารถเพลิดเพลินกันทั้งครอบครัวได้ แต่สิ่งที่เลิศเลอมากของหนังก็คือประเด็นเมสเสจของมันนั่นเอง ผมจะไม่บอกว่ามันคืออะไรเพราะมันสปอยล์พอควร แต่บอกแค่ว่านี่ไม่ใช่หนังเกี่ยวกับการตามความฝันขัดใจแม่ดาดๆแน่นอน แต่เป็นหนังที่มีเมสเสจที่ลุ่มลึกและลึกซึ้งกินใจได้ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ครับ ความดีงามอีกอย่างของหนังคือซีนอารมณ์ที่ขยี้ได้อย่างถูกจุด จนทำให้ผมต้องเสียน้ำตาลูกผู้ชายไปถึงสองครั้ง (ส่วนภรรยาผมกับเพื่อนก็ร้องไห้กันถ้วนหน้า 555) คิดว่าหนังน่าจะติดตรึงใจคุณไปสักระยะหนึ่งเลยทีเดียวครับ ข้อติเล็กๆน้อยๆก็เช่นจุดพลิกผันของเนื้อเรื่องที่เดาได้ง่ายไปหน่อย ผมเชื่อว่าผู้อ่านหลายท่านก็คงเดาได้กัน เพราะหนังมันใบ้เยอะมาก และในช่วงกลางเรื่องที่ภรรยาผมแอบบ่นว่ามันเนือยครับ จริงๆผมก็ไม่คิดว่ามันเนือยนะแต่ความพีคมันสู้ช่วงท้ายเรื่องไม่ได้แค่นั้น ช่วงท้ายนี่พีคทั้งความสนุกฮาและซีนอารมณ์ขยี้ใจจริงๆครับ



เรื่องงานภาพนั้นก็ยังคงบ้าพลังสมเป็น Pixar เช่นเดิม มีรายละเอียดบ้าๆเช่นรอยย่นบนตัวคนแก่หรือกลีบดอกไม้เป็นพันๆกลีบที่ทำได้อย่างประณีตมาก อีกทั้งงานอาร์ตในแบบ Mexican ก็โก้เก๋สวยงามดีครับแต่ผมยังคิดว่ายังเด่นไม่เท่างานที่ภาพเทพๆของ Pixar บางเรื่องครับ ดนตรีประกอบ จะมีเพลงที่เด่นอยู่เพลงหนึ่ง แต่เจ๋งตรงที่มีการใช้เพลงนี้ในหลายๆบริบทแล้วมันได้ความหมายที่ต่างกันไป อีกทั้งความไพเราะก้ใช้ได้เลยทีเดียวทั้งเพลงหลักและเพลงรองครับ

สรุป : เมสเสจของมันดีและลึกซึ้งกินใจมากในขณะเดียวกันก็มีความสนุกในแบบ Pixar ขึ้นแท่นหนังที่ชอบที่สุดของ Pixar คู่กับ Up แล้วครับสำหรับ Coco

คะแนน : 8.6/10 (A+) ชอบมากครับ

SPOILER TALK

รักคือความเข้าใจ

ขอบคุณสำหรับรีวิวครับ ยิ่งทำให้ผมอยากดูมากขึ้นไปอีก ปล.แอบชอบใจชื่อกระทู้นะครับ ไม่นึกว่าจะมีคนนึกถึงการ์ตูนเรื่องนี้ครับ

ผมดูแล้วคิดว่าหนังมันไม่ค่อยเป็นธีมความสนุกสนานแบบเด็กๆเท่าไหร่ มันแฝงไปด้วยฟีโลโซฟี่ที่เล่าโดยใช้ความคิดแบบเด็กๆนำออกมาเสนอ ส่วนหนึ่งผมเข้าใจว่าดิสนีย์อยากให้คนดูหนังมีเทมเปอร์แบบเปิดใจ นำเสนอเนื้อเรื่องกึ่งเส้นตรงและแฝงทัศนคติ
และตอนจบของหนังยังไงมันก็ต้องแฮปปี้เอ็นดิ้ง โคโค่ยังสร้างจุดหักมุมเล็กๆน้อยๆให้หนังดูไม่สปอยล์จนเกินไปและไม่น่าเบื่อเกือบตลอดทั้งเรื่อง

ก็นับว่าดิสนีย์ไม่เสียมาตรฐานตัวเองเลยแต่น้อย แถมยังเพิ่มชั้นเชิงให้การ์ตูนแอนิเมชั่นดูกลับมามีบทบาท กับรางวัลใหญ่สำคัญๆนอกจากสาขาแอนิเมชั่นของฮอลลีวูดอีกครั้ง

8.5/10

มันน่าเสียดายตรง พวกฮิปสเตอร์ ที่จขกทว่าจะไม่ค่อยดูอะไรแนวนี้หรอก

ชอบธีมความฝันและครอบครัวมากๆ ผมร้องไห้ทุกครั้งตอนที่ย่าทวดนึกถึงพ่ออ่ะ ดูแล้วอิ่มเอมเป็นที่สุด

อ่านหัวกระทู้แล้วนึกถึง การ์ตูนโจรสลัดที่โคตรๆชอบเลย นึกว่ามีมาทำเป็นหนัง 555