ทุกเรื่องที่ผมได้เล่าไป เซร่าก็ได้รับฟังทั้งหมดแล้ว ผมสัมผัสได้ถึงความรู้สึกของเซร่าผ่านการเต้นของหัวใจที่ผมและเธอใช้ร่วมกัน
แต่น่าแปลกตรงที่มันไม่ได้เต้นระรัวอย่างที่คาดใว้ เพราะที่ผ่านมาผมเคยได้สัมผัสการเต้นของหัวใจผ่านเซร่าที่รุนแรงกว่านี่ ในครั้งอดีต
เซร่านิ่งเงียบจนหัวใจเริ่มสงบ เราทั้ง2ต่างเงียบไปสักพัก จากนั้นเซร่าก็ได้เอ่ยประโยคแรกออกมา






สภาพร่างกายที่เสื่อมโทรมจนเกินอายุขัยทำให้ดวงตาของเซร่าไม่อาจใช้งานได้อีก แต่กระนั้นเธอยังสามารถใช้"จิต"ในการสัมผัสสิ่งต่างๆทดแทนได้
ทว่ามันคงเป็นปัญหาของสภาพร่างกายผมเองที่"จิต"ไม่สามารถมองเห็นผม รู้สึกก่อนหน้าก็เคยเจอคนบอกแบบนี้เหมือนกัน(อโลน ก็เคยพูดใว้)
เมื่อเซร่าอยากจะสัมผัสผมโดยตรงก็จัดให้ได้ไม่มีปัญหา









แม้ไม่ได้พูดกัน ผมก็เข้าใจได้ทันทีว่าเซร่าเธอต้องการจะบอกกับผมว่า นี่คงเป็นช่วงเวลาสุดท้ายที่เราจะได้พบกัน
....นี่แหล่ะจังหวะการเต้นของหัวใจที่ระรัว มันเป็นอาการตื่นเต้น ที่ยินดีและเศร้าในคราเดียว
ผมคิดคำพูดสุดท้ายก่อนจะจากลากันเป็นครั้งที่2
...ผมเองก็อยากจะหาคำพูดดีๆที่ทำให้เธอไปอย่างสบายใจ แต่ในเวลานั้นสิ่งเดียวที่คิดได้....


[/url]





ว่าแล้วเชียว...เธอจำผมได้...








จากช่วงเวลาที่ควรจะเป็นการกล่าวคำอำลาแบบซึ้งๆ กลายเป็นคำพูดที่เธอต้องการจะพูดกับผม ผู้ที่ต้องอยู่ต่อไปอีกนานแสนนานไม่ให้ผมมีห่วง
หลังจากที่เธอใช้เวทย์แก้การลบความทรงจำของผมได้ เธอก็จำและคิดถึงผมได้มาตลอด บ้าจริงๆอย่างนี้ที่ผมทำไปก็ไม่มีความหมายน่ะสิ
มันเป็นบทสนทนาที่แปลกไม่เหมือนคำกล่าวคำอาลาทั่วไป แต่มันเป็นคำอำลาสำหรับเรา2คนเท่านั้น











อย่างที่เคยบอกไป เวลาเพียงไม่กี่ร้อยปี สำหรับผมแล้วมันน้อยมาก เหมือนผ่านไปไม่ถึงอาทิตย์สำหรับผม
ดังนั้นไม่ว่าจะนานเพียงใดในสายตาผมก็ยังคงมองเซร่าเธอเป็นเพียงเด็กน้อยเมื่อครั้งที่เจอกัน...
ให้มันเป็นแบบนี้ในความทรงจำของผมไปละกัน แต่กับเซร่าแล้ว450ปีนี้คงเยอะพอแล้วสำหรับเธอไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อ

ผมได้ทำการทำลายตัวเอง เพื่อหยุดการทำงานของหัวใจไปพร้อมกับชีวิตของเซร่า
มันดูง่ายใช่ใหมล่ะ? นั่นแหล่ะคือความตายในทัศนคติผม มันไม่มีค่าอะไรเลย...
แต่ถึงอย่างนั้น ผมกลับรู้สึกถึงความผิดปรกติ ที่ร่างกายเกิดใหม่ของผม หัวใจกลับไม่เต้น?
และมันก็ไม่เต้นจนถึงทุกวันนี้ ผมมองว่าคงเป็นเพราะการปรับตัวของหัวใจผมที่เชื่อมต่อกับคนอื่น
หรือไม่ก็....ช่างเถอะ...









หลังจากการตายของเซร่า ผมก็เพิ่งรู้ว่าในช่วงที่ผมไม่อยู่ เซร่าได้มีส่วนร่วมกับหลายเหตุการ์ทำให้เธอเป็นคนมีชื่อเสียงโด่งดังพอดู
รวมไปถึงลูกหลานจากการแต่งงานกับสามีอีกจำนวนหนึ่ง(เห็นว่าผ่านสามีถึง7คน)
ซึ่งนั่นก็ทำให้เธอมีอิทธิพลอยู่มากพอดูทีเดียว ดังนั้นทุกคนจึงได้สร้างอนุสาวรีย์...ไม่สิมันเป็นสุสานที่บรรจุศพเซร่ามากกว่า ที่สร้างมาสักระยะ
พอดีเพิ่งเห็นเหมือนกัน









เอาล่ะผมอยู่ที่นี่มาสมควรแก่เวลาแล้ว ก็คงได้เวลาไปล่ะ
ในขณะที่ผมกำลังมองดูอยู่สุสานเซร่า ฮิโซกะก็เข้ามาหาผมพอดี








เราทั้ง2พูดคุยกันเล็กน้อย เรื่องอนาคต ผมสั่งเสียให้ฮิโซกะอยู่ดูแลโรงเรียนต่อไป เพราะมันดูเหมาะกับเธอดี
อีกอย่างมีไอ้แสบอยู่ด้วยผมเชื่อว่ามันต้องปกป้องฮิโซกะได้แน่นอน
แต่ดูเหมือนฮิโซกะไม่ได้คิดแบบนั้น ผมคบหาเธอมานานจึงรู้ถึงปฏิกริยาของเธอ เธอต้องการให้ผมเอ่ยปากชวนเธอไปด้วย...
แต่อย่าเลย...ให้เธอได้เจออะไรดีๆในอนาคตดีกว่า ผมคิดอย่างนั้นนะ
ผมบอกลาฮิโซกะ แต่ก็สัญญาว่าจะได้เจอกันอีกแน่นอน เพราะยังไงถ้าเธอคิดจะตามหาผมมันไม่ยากเกินความสามารถเธออยู่แล้ว
แต่ตอนนี้ผมขอออกเดินทางไปในที่ๆผมอยากไปสักหน่อยก่อน..









...จากข้อมูลที่ผมได้จากไอ้แสบ ครอบครัวของแอน(ยัยเบอร์5)หลังจากที่ผมจากไป ไม่กี่สิบปีเธอก็เสียชีวิตลงตามอายุขัยไม่ใช่ผลข้างเคียงของ"หัวใจเทียม"ที่เคยใส่ใว้
หลังจากนั้นลูกหลานของเธอต่างก็แยกย้ายไปตามเส้นทางของตัวเองรวมไปถึงสามีของเธอก็ไปกับลูกสาวคนหนึ่งเห็นว่าจะไปที่"สงครามแสนปี" บางคนก็ไปเป็นนักรบรับจ้าง
ส่วนที่เหลือไม่แน่ใจ "แต่" มีอยู่คนหนึ่งที่ยังสืบต่อกิจการดอกไม้อยู่ แถมยังอยู่ที่เดิมด้วย ผมจึงรีบไปดูทันที









แม้จะโตขึ้นมาก แต่ผมก็พอจะจำได้ เด็กคนนั้นคือเด็กที่ผมเจอเธอในครั้งแรกที่ผมมาที่นี่ เด็กคนรู้สึกจะชื่อ Iree เธอยังคงอยู่ที่นั่น....










...เหมือนเธอจะจำผมไม่ได้แฮะ...ช่างเถอะ....










จบบริบูรณ์


ขอบคุณที่ตามอ่าน