อัสเบล และฮิวเบิร์ท สองพี่น้องซึ่งมีบิดาเป็นเจ้าเมืองแห่งแลนท์ แอบแหกคอกคำสั่งห้ามของพ่อหนีออกมาเที่ยวบนภูเขา พวกเขาได้พบกับเด็กหญิงคนหนึ่งซึ่งนอนหลับไหลอยู่ท่ามกลางทุ่งดอกไม้บนเนินเขาที่อยู่ริมชายฝั่งทะเลของแลนท์ เธอซึ่งดูจะมีอายุมากกว่าพวกเขาทั้งสองจำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใครและมาจากไหน ฮิวเบิร์ทเองก็ไม่คุ้นหน้าค่าตาเธอคนนี้ อัสเบลจึงอยากจะพาเธอกลับไปที่เมือง เผื่อว่าจะมีใครที่นั่นรู้จักเธอบ้าง

ที่เมืองนั้น ขณะที่อัสเบลกำลังคิดว่าจะทำยังไงกับเด็กผู้หญิงคนนี้ดี เชเรียซึ่งเป็นเพื่อนของพวกอัสเบลได้มาบังเอิญเจอเขาเข้าและวิ่งเข้ามาหาด้วยอาการไม่พอใจ แต่เพราะร่างกายที่อ่อนแอเลยมาได้แค่ครึ่งทาง เมืออัสเบลเข้าไปดูก็ถูกต่อว่า เพราะทั้งสองคนแอบออกที่เนินเขาซึ่งมีทุ่งดอกไม้ที่บานตลอดปีกันโดยไม่บอกเธอ แล้วอัสเบลก็นึกขึ้นได้ว่ามีเด็กสาวที่เขามาด้วย ทีแรกเชเรียก็สงสัยว่าเธอคนนี้จะเป็นแบบที่อัสเบลชอบหรือเปล่า แต่อัสเบลก็เอาตัวรอดไปได้โดยการให้ดอกไม้ที่เขาเก็บมาจากบนเนินเขานั้น เมื่อเด็กสาวผู้ไร้ความทรงจำเห็นว่าเชเรียดีใจที่ได้รับดอกไม้ เธอก็ส่งดอกไม้อีกดอกในมือเธอให้บ้าง ทำให้สามารถผูกมิตรกันได้

เชเรียเมื่อรู้ว่าเธอคนนั้นสูญเสียความทรงจำก็เลยบอกว่าน่าจะไปถามเฟรเดริคซึ่งเป็นลุงของเธอดู แต่เขาก็ไม่เคยเห็นเธอมาก่อนเหมือนกัน ลงท้ายก็ต้องไปถามชาวบ้านจนทั่ว และได้ความมาว่าที่นอกเมืองฝั่งตะวันตกนั้นมีคณะนักแสดงมาพักอยู่ ซึ่งอาจจะได้เรื่องอะไรบ้างก็ได้ แต่ลงท้ายก็ยังล้มเหลว

เมื่อกลับเข้าเมือง ケリー (เครี่) แม่ของอัสเบลกำลังรออยู่หน้าบ้าน และบอกว่าแอสต้อนมีเรื่องจะพูดกับทั้งสองคน ทั้งยังเตือนว่าเชเรียมีร่างกายที่อ่อนแอ อัสเบลไม่ควรจะฝืนพาเธอไปเล่นอะไรมากนัก และก่อนที่อัสเบลจะได้แย้งอะไรกลับ ตัวเชเรียก็ไอออกมาอย่างต่อเนื่องจนต้องรียบกลับไปพักที่บ้าน ทำให้อัสเบลพูอะไรไม่ออก

อัสเบลเข้าไปหาพ่อของเขาซึ่งอยู่ในบ้าน ซึ่งเขาได้รับคำเตือนว่ากำลังจะมีแขกคนสำคัญจากนครหลวงมาพักที่นี่ อีกทั้งยังเป็นผู้ที่มีความสำคัญมากในเมืองหลวง อัสต้อนไม่อยากให้อัสเบลก่อเรื่องวุ่นวายอะไรในช่วงนี้ ส่วนเรื่องของเด็กสาวที่อัสเบลพบ แต่อัสต้อนก็บอกว่าจะให้คนของเขาช่วยสืบหาข้อใูลให้เอง แต่อัสเบลก็ยังหัวรั้นไม่ยอมรับง่ายๆ และยืนกรานว่าตัวเองจะเป็นคนสืบหาความจริงเองก่อนจะเดินหนีออก เขาออกมาระบายความหงุดหงิดนอดบ้านและเห็นเชเรียที่แอบด้อมๆมองๆอยู่ เธอเข้ามาถามว่าเรื่องของเด็กหญิงคนนั้นเป็นอย่างไรบ้าง อัสเบลก็บอกว่าเขาจะเป็นคนสืืบหาตัวตนที่แท้จริงของเธอเอง และถ้ายังทำไม่ได้ก็จะทำไปตลอดชีวิต เชเรียจึงต้องโวบวายคัดต้านใหญ่ แต่ก็เปลี่ยนใจอัสเบลไม่ได้ จากนั้นพวกเขาจึงเริ่มคิดชื่อให้เธอ และลงท้ายที่ชื่อของดอกไม้ที่บานอยู่ ณ​ ที่ๆพวกเขาได้พบกัน "คุโรโซฟี" อัสเบลจึงตั้งชื่อให้เด็กสาวคนนั้นว่า "โซฟี"

ตอนนั้น อัสต้อนก็รีบร้อนออกไปพร้อมกับทหารจำนวนหนึ่ง ได้ความว่า "แขกคนสำคัญ" ที่ว่านั้นมาช้าเกินกำหนด จึงต้องออกไปตรวจสอบว่าเกิดอะไรขึ้นหรือไม่ อัสเบลจึงตามออกไปดูและพบว่าพาหนะของแขกคนนั้นถูกปีศาจล้อมไว้อยู่ อัสต้อนเห็นลูกชายตัวแสบกำลังมา จึงบอกห้ามไม่ให้เข้ามาใกล้ แต่ด้วยนิสัยแบบอัสเบล เขาจึงยั่วเพื่อดึงดูดความสนใจของพวกปีศาจ ทำให้คนในรถสามารถหลบออกมาได้ แต่ก็ต้องถูกผู้เป็นพ่อดุด่าว่าทำอะไรไปโดยไม่ได้คิดว่าอาจจะเกิดอะไรขึ้น ซึ่งทำให้อัสเบลหงุดหงิดมาก และคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

อัสเบลซึ่งโดนพ่อดู จึงเกเรและเกิดความคิดว่าจะแอบเข้าไปหา "แขกตนสำคัญ" คนนั้นซึ่งก็เป็นเด็กเหมือนอัสเบล เมื่อปีนผ่านเข้าไปทางหน้าต่างก็ได้พบกับริชาร์ด อัสเบลพยายามชักชวนให้ริชาร์ดออกไปเล่นข้างนอกด้วยกัน แต่ก็ได้รับการปฏิเสธ เะราัตลอดเวลาที่ผ่านมา ถ้ามีใครมาใกล้เขานั่นก็เพราะคนๆนั้นหวังสิ่งตอบแทน ตอนนั้นครูฝึกดาบของริชาร์ดชื่อ ビアス (เบียส) ก็เข้ามาบอกให้ริชาร์ดไปฝึกวิชาดาบ ซึงเจ้าตัวไม่มีอารมณ์อยากจะไป อัสเบลจึงออกหน้าไปแทน ในตอนแรกเบียสจะใช้มือเปล่าเพราะเห้นว่าไม่จำเป็นต้องเอาจริงกับเด็ก แต่อัสเบลก็ไม่อยากสูด้วย เพราะว่าอัศวินจะไม่าู้กับผู้ที่ไม่มีอาวุธ แต่เมื่อโดนหยามว่าอัสเบลกำลังกลัว เขาจึงกวัดแกว่งดาบเข้าใส่ แต่ด้วยประสบการณ์ที่ห่างกันมาก อัสเบลจึงทำอะไรไม่ได้มาก แต่อาศัยลูกฮึดพุ่งเข้าไปโจมตีใส่เบียสได้แบบถากๆ

เมื่อเห็นแบบนั้น เบียสจึงเริ่มคิดจะเอาจริงขึ้นบ้างโดยการใช้กรงเล็บที่เป็นอาวุธของเขา แต่ถูกขัดจังหวะโดยอัศวินอีกคนซะก่อน อัสเบลเองก็ประทับใจว่าอัศวินตัวจริงๆนั้นเก่งมาก และหวังว่าจะได้ประดาบกับเบียสอีกครั้ง อัศวินคนนั้นเมื่อรู้ว่าอัสเบลอยากเป็นอัศวิน จึงแนะนำให้เขาเข้าโรงเรียนฝึกอัศวินเพราะเขาเห็นว่าเด็กคนนี้มีพรสวรรค์ในเชิงดาบ ขณะเดียวกันก็ตำหนิเบียสที่ทำตัวไม่สมเป็นอัศวิน และบอกว่าเขาจะเป็นครูฝึกดาบของริชาร์ดแทนนับจากวันพรุงนี้

เมื่อหนทางสะดวก อัสเบลและริชาร์ดจึงไปทีื่ทุ่งดอกไม้ในตอนแรกโดยมีโซฟีตามไปด้วย แต่มีแขกไม้ได้รับเชิญอีกคน เบียสที่แอบเดินตามมานั่นเอง ตอนนี้อัสเบลก็ได้รู้ว่า "ริชาร์ด" ก็คือ "ริชาร์ด" ที่เป็นเจ้าชายของอาณาจักรนี้ แต่กลับกลายเป็นว่าเบียสมาเพื่อฆ่าริชาร์ด และสถานที่แห่งนี้ก็เหมาะสมมาก อัสเบลและโซฟีเข้าไปช่วยกันสู้เพื่อป้องกันริชาร์ด แต่ถึงแม้จะล้มเบียสลงได้ แต่ริชาร์ดที่อยู่ในอารามตกใจก็เผลอขยับเข้าใกล้หน้าผาโดยไม่รู้ตัวและพลัดตกลงไป โซฟีและอัสเบลรีบเข้าไปคว้าเอาไว้แต่ก็รับน้ำหนักไม่ไหว ต่างร่วงตกลงไปยังหาดทรายเบื้องล่างด้วยกันทั้งสามคน

เมื่อฟื้นขึ้นมา ริชาร์ดก็ได้มอบแหวนของเขาให้แก่อัสเบลเพื่อเป็นรางวัลที่ช่วยเขาเอาไว้ ซึ่งทำให้อัสเบลโกรธ เพราะที่เขาทำไปนั้นไม่ได้หวังซึ่งรางวัลใดๆ และก็ไม่ได้ทำเพราะริชาร์ดเป็นเจ้าชายด้วย หลังจากนั้นพวกเขาก็พากันปีนป่ายขึ้นหน้าผากลับมาบนทุ่งดอกไม้ได้สำเร็จ ใกล้ๆกันนั้นมีต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งเติบโตอยู่ริมผา โซฟี,​ริชาร์ดและอัสเบลจึงร่วมกันสลักชื่อไว้ร่วมกันบนผิวไม้นั้น เพื่อเป็นหลักฐานแห่งมิตรภาพที่เกิดขึ้นในวันนี้โดยมีแสงอาทิตย์ของวันใหม่เป็นพยาน จากนั้นไม่นาน เฟรเดริคและทหารยามหลายนานก็เข้ามาพบพวกเขาพอดี

ทันทีที่กลับถึงเมือง อัสต้อนก็เข้ามาตบหน้าอัสเบลเพราะได้ทำความผิดที่พาริชาร์ดออกไปเสี่ยงอันตรายข้างนอก ริชาร์ดจะช่วยออกหน้ารับความผิดไว้และยังบอกว่าอัสเบลเป้นผู้มีพระคุณของคน แต่ก็ไม่อาจลบความผิดที่แอบฝืนคำสั่งห้ามขึ้นไปบนเนินเขาได้ สุดท้ายอัสเบลจึงโดนคำสั่งกักตัวอยู่ในห้อง ตัวริชาร์ดก็ต้องเดินทางกลับนครหลวงเพราะอาการป่วยของกษัตริย์จู่ๆก็ทรุดหนักลง จากนั้น แอสตันก็เรียกให้ฮิวเบิร์ทเดินทางไปนครหลวงด้วยกัน ถึงอัสเบลจะอยากไปด้วยมากก็ทำไม่ได้เพราะอยู่ระหว่างโดนกักตัว

ก่อนที่จะจากกัน ริชาร์ดได้มอบแหวนวงที่เคยจะให้อัสเบลเป้นรางวัลเมื่อวันก่อน แต่ครั้งนี้นั้นเพื่อไว้ให้อัสเบลแสดงมันแก่ทหารแห่งวินดอลล์ และให้สัญญาว่าจะได้พบกันอีกแน่นอน ส่วนแม่ของอัสเบลก็ดูโศกเศร้ากับที่การฮิวเบิร์ทจะไปนครหลวงอย่างผิดสังเกตุ ด้วยนิสัยของอัสเบลแล้ว การจะทนโดนกักตัวอยู่ในห้องตลอดคงจะเป็นไปไม่ได้ เขาจึงขอให้โซฟีช่วย "เปิด" ประตูให้ ทั้งสองคนจึงเดินทางไปยังบาโลเนียด้วยกัน

ที่เมืองบาโลเนีย อัสเบลได้พบกับเชเรียที่มาหาหมอที่นี่พอดี เธอจึงตามเขาไปด้วย อัสเบลลองทำตามคำแนะนำของริชาร์ด และแสดงแหวนที่ได้รับมาให้กับทหารยามหน้าปราสาทดู ซึ่งก็ได้รับการบอกว่าให้ไปรอที่ของเมืองซึ่งตั้งอยู่ใกล้ๆกับศิลาบัลกิเนสเคลียสประจำอาณาจักรอยู่ ระหว่างที่กำลังตะลึงกับความใหญ่โตของหินนั้นและพยายามนึกถึงชื่อของมัน ริชาร์ดก็เดินเข้ามาตอบให้ว่าศิลายักษ์นี้ชื่อว่า "โกรอันดี้" และขอให้ไปที่เนินเขาทางเหนือของเมืองกับเขา ที่นั่น ริชาร์ดอวดทิวทัศน์ของอาณาจักรที่เขาชอบ และบอกว่าอยากสร้างประเทศที่ผู้คนไม่ต้องสู้รบกัน และยังบอกด้วยว่าที่กษัตริย์องค์ปัจจุบันประชวรนั้น ก็เพราะถูกยาพิษ และเขาซึ่งเป็นผู้ที่ต้องสืบทอดบัลลังก์ต่อก็คงเป็นเป้าหมายต่อไปด้วย

เมื่อกลับมาที่เมือง ขณะที่เดินผ่านหน้าโรงแรม อัสเบลก็บังเอิญเจอหน้าอัสต้อนและฮิวเบิร์ทเข้าพอดี พึงจะหลบไปก็ไม่มีความหมายเขาเลยต้องยอมเข้าไปหาแต่โดยดี แต่กลับผิดคาดแอสตันกลับไม่ได้ดุว่าเรื่องที่หนีออกมาอะไรเป็นพิเศษ มีเพียงฮิวเบิร์ทที่ดูซึมๆไป จากนั้นริชาร์ดได้ขอตัวกลับไปก่อน และบอกว่าคืนนี้ให้มาพบกันที่หน้าโบสถ์ เขาจะพาทุกคนเข้าไปเที่ยวในวังโดยผ่านเส้นทางลับ

คืนนั้น อัสเบล, โซฟี, เชเรีย และฮิวเบิรท์ตื่นขึ้นกลางดึกและออกไปตามที่ได้รับนัดเอาไว้ แต่แม้จะรอนานเท่าใด ริชาร์ดก็ไม่มาซักที อัสเบลซึ่งอยู่เฉยไม่ได้ก็เดินมองไปทั่ว และได้พบรูเล็กๆบนประตูโบสถที่พวกเขาพอจะลอดเข้าไปภายในได้ ภายในนั้นพวกเขาพบกับทางใต้ดินที่มืดมิด โซฟีรู้สึกว่าที่นี่อันตรายและบอกให้ทุกคนรีบออกไป แต่ก็ห้ามอารมณ์อยากผจญภัยอัสเบลไว้ไม่ได้
เมื่อเดินเข้าไปถึงลานกว้างภายใน ทุกคนก็เห็นว่ามีร่างของคนนอนสลบอยู่ ริชาร์ดนั่นเอง โซฟีและอัสเบลรีบเข้าไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่โดยที่ไม่มีใครคาดคิด ร่างดำมืดของปีศาจที่น่ากลัวก็ปรากฏที่เบื้องหลังของเชเรียและฮิวเบิร์ท ไม่ทันจะได้ทำอะไร ทั้งสองคนก็โดนทำร้ายอย่างรุนแรงจนกระเด็นไปคนละทิศละทาง อัสเบลวิ่งเข้าไปสู้ด้วยความโกรธ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ทั้งยังโดนแทงทะลุลำตัวอย่างรุนแรงจนลอยขึ้นไปกระแทกเพดานและร่วงตกลงมา เมื่อเห็นดังนั้น ร่างของโซฟีก็มีอณูแสงลอยออกมา เธอวิ่งเข้าใส่ร่างของปีศาจนั้นด้วยความโกรธเกรี้ยว ถึงตรงนี้ ภาพเบื้องหน้าของอัสเบลก็มืดลง...

ยามที่สติกลับมาอีกครั้งหนึ่ง เขาก็เห็นโซฟีในสภาพที่สะบักสะบอมกำลังประคองเขาอยู่ แต่ก็ดูเหมือนว่าเธอจะจัดการปีศาจตัวนั้นได้แล้ว แต่แล้ว... ขณะที่กำลังเบาใจ ร่างของโซฟีก็พลันสะดุ้งเฮือกขึ้น ที่ท้องของเธอนั้นถูกแทงทะลุจากด้านหลังด้วยมือของปีศาจที่นึกว่าสิ้นฤทธิไปแล้ว บาดแผลนั้นสาหัส แต่โซฟีก็ยังยันกายลุกขึ้นยืน และโผนเข้าหามันอีกครั้งหนึ่ง แต่ครั้งนี้ยังไม่ทันจะวิ่งไปถึงตัวมัน ร่างของเธอหายไปพร้อมแสงสว่างวาบ....

เมื่อรู้สึกตัวอีกครั้งหนึ่ง อัสเบลก็อยู่บนเตียงที่คุ้นเคยในห้องของเขาแล้ว แอสตั้นบอกว่าทุกคนนั้นปลอดภัย แต่เมื่อถามถึงเด็กสาวคนนั้น กลับได้รับคำตอบมาว่า

"เด็กคนนั้นตายไปแล้ว"

อัสเบลตกตะลึงและเสียใจมาก เพราะการกระทำของเขาทำให้เกิดการสูญเสียครั้งนี้ขึ้น อัสเบลจึงอยากจะไปขอโทษเชเรียและฮิวเบิร์ท ทว่าเขากลับต้องตกใจซ้ำอีก

"เวลานี้ บ้านสกุลแลนท์ไม่มีบุตรชายนามว่า ฮิวเบิร์ท แลนท์อีกแล้ว"

อัสเบลได้รู้ว่าฮิวเบิร์ทได้ถูกส่งไปเป็นบุตรบุญธรรมของสกุล "ออสเวลล์" แห่งอาณาจักรสตราด้า และเขาก็ไม่พอใจในการตัดสิินใจของอัสต้อนในครั้งนี้ เขาจะไม่สืบทอดตำแหน่งเจ้าบ้านสกุลแลนท์ และจะออกจากบ้านไปเพื่อเข้าเรียนในโรงเรียนฝึกอัศวินของนครหลวง เพื่อให้ตัวเองแข็งแกร่งและสามารถปกป้องทุกๆคนได้ เขาหนีออกมาจากห้องได้พบกับเชเรียและได้บอกถึงการติดสินใจของเขา เชเรียพยายามห้ามและบอกว่าเธอจะอยู่ข้างๆเขาแทนฮิวเบิร์ทและโซฟีตลอดไป ทำให้อัสเบลโกรธ เพราะเชเรียไม่สามารถมาเป็นน้องชายของเขาได้ และเธอก็ไม่มีทางจะแทนโซฟีที่ไม่มีวันที่จะได้พบกันอีก ทำให้เชเรียเสียใจมากที่พูดออกไปแบบนั้น ทำให้อัสเบลพอจะใจเย็นลงได้ และบอกไปว่าเขาจะไม่ออกไปจากที่นี่

แต่ในที่สุด อัสเบลก็เหลือไว้แค่จดหมายถึงเชเรีย ขอโทษที่เขาจากมาจากที่แห่งนั้น แต่เพราะเขาอยากจะเข้มแข็ง เพื่อให้มีพลังในการปกป้องทุกคนๆ และไม่ให้มีเหตุการณ์แบบวันนี้เกิดขึ้นอีก