ในภาค 1 ดิโอที่อยู่ในสภาพแวดล้อมที่ตรงข้ามกับโจนาธาน เกิดความริษยาและต้องการแย่งชิงทุกสิ่ง แต่ก็กะจะใช้ทางลัดโดยการเลิกเป็นคน และสร้างกองกำลังผีกะจะครองโลก นี่คือการ"กระโดดอย่างรีบร้อนไปสู่เป้าหมายในทันที" นี่คือการกระทำที่ทำให้ไม่ได้พบกับความจริงของชีวิต นั่นการค่อยๆฝ่าฟันสร้างตัว พบพาน และลาจาก และพัฒนาสายสัมพันทำให้จิตใจของคนเราเติบโตขึ้น นั่นคือสิ่งที่โจนาธานได้ดำเนินไปตามวิถีแห่งปุถุชน ตรงนี้ทำให้โจนาธานได้พบกับ "ความจริง" ความจริงของชีวิตและสิ่งที่มีคุณค่าในชีวิตนั้น...ซึ่งดิโอได้เฝ้ามองอยู่ตลอด แต่ก็รู้ว่าตนเองนั้นไม่มี

ในภาค 2 ที่โจเซฟปะทะกับนักรบเสาหินที่แข็งแกร่งมาหลายคน และแต่ละคนก็เป็นนักรบที่ทรงเกียรติ์ เช่นวามู แม้แต่ฮิโรชิ เอ้ย เอซีดิซี ที่ยังกัดไม่ปล่อยจนนาทีสุดท้ายเอง ก็เป็นนักรบที่มีเกียรติ์ในแบบของตน ในขณะที่คาซที่เป็นนาย กลับมองข้าม"ชีวิต"ของพวกเขา ดูถูกความมุ่งมั่นของนักสู้ และตั้งมั่นเฉพาะ "แค่ชนะก็พอแล้ว" ตรงนี้เองที่ทำให้แพ้ต่อโจเซฟ ที่เก็บเรื่องราวทุกอณูไว้ เป็นวิญญาณที่สืบทอดผ่านนักสู้คนหนึ่ง สู่อีกคนหนึ่ง "ความมุ่งมั่นแต่เพียงชัยชนะคือกับดักของผู้มีพลัง ที่ทำให้มองข้ามความจริง และลืมคุณค่าแห่งชีวิต" ...กับดักที่แม้จะมีไอคิวถึง 300 ก็ยังไม่พัฒนา

ในภาค 3 ดิโอได้ตื่นจากการหลับไหลพร้อมกับคารีสม่าแห่งราชันย์ แต่นั่นคือการหลอกใช้ และการครอบงำ เขาใช้ประโยชน์จากชีวิตของคนหลายต่อหลายคนเพื่อเป้าหมายของตน โดยยังคงไม่เห็นคุณค่าของชีวิตอยู่เช่นเดิม โดยที่ก็ยังมองข้ามความเป็นจริงอย่างนึงของชีวิต คือทุกคนต่างมีเรื่องราว และการพัฒนา ในตอนท้ายที่ดวลกับโจทาโร่ ที่ต่างคนต่างพีค เขาก็ทิ้งศักดิ์ศรีของราชันย์ที่เคยเชื่อมั่นโดยการประกาศว่า "แค่ชนะซะอย่าง จะยังไงก็ช่าง" เป็นการทิ้งโอกาศที่จะสัมผัสกับความจริงของชีวิต กลับไปสู่ตัวตนเดิมของเขาที่สนแต่ชัยชนะ แม้ไม่มีหลักประกันใดๆว่าถ้าดิโอสู้อย่างขาวสะอาดจนหยดสุดท้ายแล้วเขาจะชนะ แต่การจบชีวิตของเขา คงเป็นไปในอีกอารมณ์นึงแทนแน่ๆ

ภาค 4 คิระได้ก่อคดีมามากมาย และได้ความสามารถ BTD มา ตรงนี้คือสิ่งชีชัดที่สุดของความปรารถนาลึกๆ และปรัชญาของเขา รวมทั้งฟิลโจโซฟีของ อ.อารากิ หาก "การโจนสู่เป้าหมายทันที" คือการมองข้ามความจริงของชีวิต ความสามารถนี้ก็มีไว้เพื่อให้คิระได้กลับมาไล่ย้อนศึกษาดูว่าเกิดอะไรขึ้นในช่วงเวลาที่ก่อนจะบรรลุเป้าหมายนั้น เพราะเป็นช่วงเวลาที่เขาไม่รู้ หากแต่มีเพียงเครื่องมือของเขาเท่านั้นที่รู้ (ฮายาโตะ) แปลว่าช่วงเวลาของการต่อสู้ไปจนกระทั่งบรรลุเป้าหมายนั้นต่างคือความจริงที่แท้ของชีวิต เช่นเดียวกับปรัชญาของชีวิตแบบผักหญ้าที่เขามุ่งหวัง นั่นคือสิ่งที่ขัดแย้งกันในทางปฏิบัติ ผักหญ้าเองก็มีบทบาทในวงจรอันยิ่งใหญ่ ไม่มีอะไรที่ไร้คุณค่าและว่างเปล่า การพยายามฝืนชีวิตแบบวัวสันหลังหวะ โดยการอยากเป็นผักหญ้านี้เอง ที่ทำให้กลายเป็นคนที่เหมือนจะพยายามหาความจริง แต่ก็ไม่ได้หาอะไร โดนสั่งให้ย้อนกลับมาภายใต้กฏแห่งความสามารถตน แต่ก็ไม่ได้พบกับอะไรเลยนอกจากผลกรรมที่ตามทัน

ภาค 5-6-7 นี่ยิ่งชัดมากค่ะ

ภาค 5 ก็เกี่ยวกับตำรวจที่เคยคุยกับอาบัคคีโอ้ ที่ว่าด้วยการไล่ตามความจริง และเดียโบโร่ที่มีความสามารถลบเวลา ให้เหลือไว้เพียงผลลัพท์เป้าหมายสุดท้ายที่คาดหวัง และนั่นคือการละทิ้งสาระสำคัญ ความจริงของชีวิต เลยทำให้โดนขังอยู่ในวังวลแห่งเรเควี่ยม ในขณะที่โจรูโน่ที่เห็นทุกอย่างของการต่อสู่และได้สืบทอดจิตวิญญาณนั้นต่อ นั่นคือความจริงที่ได้มา และกำลังจะส่งต่อไป...ส่วนทาสที่หลับไหลนั้นกล่าวถึงคนที่เดินไปตามชะตากรรมในแบบที่ยังไม่รู้สึกถึงว่าเขาควรสู้เพื่ออะไร เมื่อทาสนั้นลืมตาตื่นขึ้น เขาจะค้นพบความหมายของชีวิต และเป็นอิสระ เช่นบูจาราตี้

ภาค 6 หลวงพ่อพุซซี่ที่ต้องการทำตามเจตนารมณ์ของดิโอให้สำเร็จ ตั้งแต่ภาคแรกแล้วที่ดิโอเห็นว่า "การก้าวข้ามความลังเลหวาดกลัวทั้งหลายนี่แหละคือความสุขที่สุด เป็นหนทางสู่ความความจริงของชีวิตที่แท้จริง" จึงเป็นที่มาของการพยายามขจัดความกังวลของผู้คนในแบบของเขา เช่นภาคแรก ก็เปลี่ยนคนให้กลายเป็นผีไร้สมองไร้หัวใจไปเสียจะได้ทำได้ทุกอย่าง แม้แต่ทำให้แม่กินลูกตัวเองอย่างไม่ลังเล และภาค 3 ที่ใช้คารีสม่าและก้อนเนื้อในการขจัดความลังเลสงสัยของลูกน้อง แต่ทั้งหมดนี่คือวิธีที่ไม่ยั่งยืน และดิโอก็รู้ อุดมคติของดิโอคือชีวิตที่ไร้กังวล...ชีวิตแบบปุถุชนที่มีความสุขสงบทางใจ อันเป็นผลให้หลวงพ่อฯได้เคารพเทิดทูญทั้งตัวบุคคล และแนวคิดนี้ แต่ก็ต้องปะทะกับพวกโจลีน เพราะนั่นคือการบังคับให้คนเข้าสู่อุดมคติ เป็นการ "บังคับให้คนโดดไปสู่เป้าหมายของชีวิต"...แต่มาถึงตรงนี้แล้วแม้พวกโจสตาร์จะพ่ายแพ้ต่อการดิ้นรน แต่ก็ถือว่าได้รับรางวัลของความมุ่งมั่นฟันฝ่าในท้ายที่สุด

ภาค 7 นั้นคือการหาหลักประกันความเจริญทางลัดของ ปธน. แต่สิ่งที่ไจโรสอนโจนี่ในบทเรียนคือ "การให้ความเคารพธรรมชาติ และ ทางที่ยากลำบากยาวไกลนั้น คือทางที่ลัดที่สุด" เราตีความว่า การให้ความเคารพคือการให้ความสนใจ และตอนนั้นคนจะได้เรียนรู้เติบโต ทางที่ยากลำบากนั้นจะช่วยขัดเกลาคนให้เข้มแข็ง และพัฒนาตัวเองได้ดีและเร็วกว่าคนที่ใช้ทางลัดอันแสนสบาย...ชีวิตคนตรงนี้ก็เหมือนกับประเทศชาติค่ะ การพัฒนาที่ยั่งยืนและการรักษาอำนาจนั้นต้องมีบารมี บารมีก็มาจากการสั่งสมและฝ่าฟันในทางที่ดี ที่ต้องใช้เวลา และความพยายาม...แม้ในท้ายที่สุดซากศพนั้นจะตกไปอยู่ในการดูแลของรัฐ แต่โจนี่ก็ได้พบสิ่งที่มีคุณค่า ตามที่เพื่อนได้ฝากไว้ บทเรียนแห่งรูปทรงทองคำ